Amrâth Hôtels: de passie van meester Van Eijl

Auteur: Redactie

Hotelketens 14 november 2000

Amrâth Hôtels: de passie van meester Van Eijl

Giovanni van Eijl, meester in de rechten, is eigenaar en exploitant van een aantal Nederlandse hotels. En niet de eerste de beste: Grand hotel de l’Empereur en Hotel DuCasque in Maastricht; Grand Hotel Heerlen; Hotel Pierre in Eindhoven; Hotel Belvoir in Nijmegen; Hotel Lapershoek - elk goed voor vier sterren - behoren tot zijn Amrâth Hôtels, een hotelgroep zonder hoofdkantoor.

Hij reist met de trein, want dat is gemakkelijker. Zijn papieren stopt hij in een plastic map en over zijn kostuum draagt hij een eenvoudig kort jack, dat daar geenszins bij past. Van Eijl is de eenvoud zelve, zolang het niet over bijzondere hotelgebouwen gaat.

Karakter

Van Eijl combineert zijn liefhebberij (monumentale gebouwen) met zijn bestaan als onroerend goed- en hotelexploitant. ‘Ik heb inderdaad diverse monumenten in mijn collectie,’ vertelt hij. ‘Hotels passen goed in monumenten.’

L’Esprit Amrâth: ambiance, raffinement, élégance - dat is de slagzin van de hotelgroep Amrâth Hôtels. ‘We hebben dat nog niet 100% bereikt’, aldus Van Eijl, ‘maar we zijn op de goede weg.’ Al zijn hotels beschikken over een gezellige bar en een goed restaurant; elk pand heeft zijn eigen karakter en historie. Een aantal hotels is geregistreerd als gebouw van monumentale of architectonische betekenis en elk hotel wordt geleid door een zelfstandige manager.

Na zijn studie rechten in Utrecht stapte Van Eijl in de reclamebranche. Hij werkte twintig jaar bij het gerenommeerde McCann-Erickson in Amstelveen, waarvan tien jaar als lid van de directie. Van Eijl: ‘In die tijd begon ik particulier te beleggen in kleine pandjes en daar kreeg ik steeds meer plezier in. Ik kocht ook enkele kleine hotels, maar zag daar later eigenlijk niet zo veel toekomst in, wel in grotere hotels.’

Hij kocht in 1993 Hotel Nieuw Slotania in Amsterdam West en liet de exploitatie over aan de reeds aanwezige ploeg - voor eigen rekening en risico. Ook het Gooiland-complex in Hilversum, inclusief Grand Hotel Gooiland en het bijbehorende theater, kwamen in de verkoop. Van Eijl kocht ze en zocht er een exploitant bij.

Exploitatie

Via een advertentie kwam hij in contact met de drie aandeelhouders van Motel Maarsbergen. ‘Die aandeelhouders konden het maar niet eens worden over het te voeren beleid. Eén van de drie was bovendien directeur. Ik heb daarop alle aandelen overgenomen en de directeur van destijds exploiteert het nu voor mij.’

In 1997 diende Grand Hotel de L’Empereur in Maastricht zich aan. ‘Een schitterend complex, op een uitstekende locatie en met, ook op het moment dat ik het overnam, prima financiële resultaten. Maar de kandidaten die zich meldden voor de exploitatie wilden alles op zijn kop zetten. Daar was ik op tegen. Het is een hotel met een schitterende traditie. Anderen vonden mijn huurprijs te hoog. Daarop heb ik besloten het dan maar zelf te gaan exploiteren. Ik ben op zoek gegaan naar een goede manager, die ik heb gevonden in de persoon van Paul Spaan. Hij heeft meteen een aantal verbeteringen doorgevoerd die de stijl van het hotel niet aantastten. Daarna hebben we een grootscheeps restauratieplan opgezet.’

Van Eijl kan lyrisch vertellen over het pand, dat hij na aankoop duidelijk goed heeft bestudeerd. ‘Ik heb het gekocht als hotel en later een aantal mooie details ontdekt, zoals de mooiste regenpijpen van Nederland: een daarvan mondt uit in een stenen salamander, een andere in een stenen kikker, twee dieren die het duidelijk van water moeten hebben. Het hotel was alleen erg vuil van buiten, daarom laten we het momenteel restaureren.’

Het paradepaardje van Van Eijl dateert uit omstreeks 1900 en is een Rijksmonument, gebouwd in Jugendstil. De gevel toont, middels veel prachtige sculpturen, diverse traditionele functies uit het hotelvak. Er is een kok afgebeeld; een kelner; een schoenpoetser. Het is niet voor niets ook het correspondentieadres van Amrâth Hôtels.

Hotel DuCasque

Van Eijl kocht in Maastricht verder Hotel DuCasque, aan een zijstraat van het Vrijthof, en van oorsprong daterend uit de 15de eeuw, maar in de jaren dertig in art deco herbouwd. In Heerlen is hij eigenaar van het moderne Grand Hotel Heerlen, in Eindhoven van het ook moderne Hotel Pierre. In Nijmegen voegde hij Hotel Belvoir toe aan zijn bestand, op een heuvel met uitzicht op de Waalbrug en de Waal. Het Hilversumse Hotel Lapershoek werd vanuit een villa uitgebouwd tot een stijlvol hotel met modern comfort. Van Eijl: ‘Het is heel mooi gedaan, en toen de eigenaar een beetje op leeftijd kwam, bood hij het mij als eerste aan.’

Eind september wordt vergader- en partycentrum De Graaf Wichman in huizen geopend onder regie van Amrâth Hôtels. Het is een theater-, congres- en partycentrum, met bioscoop, bowling, poolsnookercentrum, restaurant en grand-café.

Aankopen

Van Eijl bezit verder drie hotels die hij niet zelf exploiteert: Grand Hotel Gooiland, Hotel Die Port van Cleve en Hotel Nieuw Slotania. ‘De aankoop van een gebouw is voor mij het belangrijkst,’ zegt hij. ‘Dat past ook bij mijn onroerend goed-visie. Ik heb een voorkeur voor verhuur van de panden, dan heb ik er verder geen bemoeienis mee. Maar als dat niet op een voor mij aanvaardbare manier kan, ben ik best bereid zo’n hotel zelf te exploiteren via mijn b.v.’

Het merendeel van de hotels is lid van Best Western. ‘Best Western hotels zijn hotels met een zelfstandig management, vaak familiebedrijven net als de onze. Het reserveringssysteem werkt goed en de brochure is prima. We profiteren verder van de gezamenlijke inkoopcondities van Best Western, ook de hotels die momenteel nog geen lid zijn.’

Eigen baas

Dat laatste geldt bijvoorbeeld voor Hotel Lapershoek. ‘Dat is een vrij recente aankoop en de manager daar, Marcel Bosman, heeft het lidmaatschap in overweging. Ik laat hem daar vrij in. Elke hotelmanager is in feite eigen baas, maakt eigen keuzes en is een eigen persoonlijkheid in de markt. We plegen natuurlijk wel veel overleg.’ Amrâth Hôtels beschikt niet over een eigen hoofdkantoor, noch over een secretaresse. De correspondentie wordt gericht aan Grand Hotel de l’Empereur en wordt daar verzameld door hotelmanager Paul Spaan. ‘Hij adviseert me verder. Ik heb gelukkig mensen om mij heen die heel veel van het hotelbedrijf weten.’

Heel belangrijk is het vinden van goede hotelmanagers. ‘Dat is niet eenvoudig. Bij de L’Empereur heb ik eerst een interimmanager aangesteld en ben daarna op zoek gegaan naar een geschikte kandidaat. Paul Spaan past uitstekend in de Maastrichtse sfeer, hij straalt gastvrijheid uit en heeft belangstelling voor culinaire zaken. Zelf bemoei ik me nauwelijks met details; alleen wat me opvalt zeg ik. En ik praat natuurlijk over de hoofdlijnen. Voor de rest vind ik het gewoon leuk als ik, nadat ik hier gedineerd heb, “Dit is fantastisch!” kan zeggen.’

L’Esprit

Van Eijl kondigt een verdere uitbreiding van zijn imperium aan in oktober. ‘Ik zeg er nog niets over, want het is nog niet rond. Het betreft weer een pand in Nederland. Buitenland? Misschien, maar ik voel me zelf in Maastricht al in het buitenland.’ Hij is Brabander, zijn echtgenote stamt uit Limburg. ‘We voelen ons Bourgondiërs, levensgenieters. Mijn moeder kwam uit Frankrijk, Amrâth was in feite haar meisjesnaam. De hotellerie is internationaal een zware en ernstige business. Wij willen wat lichter zijn.’

Goede belegging

Hij blijft rondkijken naar nieuwe aanbiedingen. ‘Er zijn niet zo veel kopers op deze markt. Het kan een goede belegging zijn. Het rendement is groter dan op kantoren en winkels, maar dat geldt ook voor het risico. Een hotel heeft doorgaans een belangrijke, in het oog springende plaats in het culturele leven van een stad. Het is bovendien een leuke, levendige branche, waarbij mensen betrokken zijn. Nadelen van deze beleggingen zijn de conjunctuurgevoeligheid en het feit dat je je toch vrij intensief moet bemoeien met de uit te zetten lijn, de uitstraling, de marketing en de reclame. Gelukkig heb ik in die laatste twee facetten de nodige ervaring opgedaan. Maar elk hotel mag van mij een eigen reclamebureau kiezen.’ De hotelportefeuille van Van Eijl overschrijdt in waarde overigens de honderd miljoen gulden.

Grand hotel de l’Empereur

Van Eijl investeert ongeveer een miljoen gulden in een facelift voor dit hotel: het plaatsen van eikenhouten kozijnen (nu kunststof); het opnieuw onder de aandacht brengen van de glas-in-loodramen die nu schuil gaan achter zonneschermen; het opnieuw aanbrengen van de bekroning op de toren van het hotel... Best Western Grand hotel de l’Empereur is een rijksmonument in het centrum van Maastricht. Het gebouw dateert uit 1904 en is ontworpen door Jacques van Gils, ook de ontwerper van het Victoria Hotel in Amsterdam.

In 1902 deed het gebouw even dienst als roulettecasino (een verboden activiteit die echter oogluikend werd toegelaten door de gemeente Meerssen, omdat de afstand tot deze buitenplek te ver weg was voor de veldwachters). In 1902 liep de grens tussen Meerssen en Maastricht nog dwars door het gebouw en de ingang tot het casino was tactisch op Meerssens grondgebied geplaatst.

De bierdrinker

Voor de bouw van het hotel gebruikte architect Van Gils streekgebonden materialen zoals Naamse steen, Sibber mergelsteen en Udelfanger zandsteen. Hij liet de sierlijke smeedijzeren balkons ondersteunen door diverse ornamenten die de verschillende functies van het hotelvak uitbeelden, zoals de kruier, de ober, de kok, de schoenpoetser, maar ook de bierdrinker, de kaarter, de wijndrinker, de reiziger en de slaper. Op het markante torentje plaatste hij uiteraard de keizer (l‘Empereur). Tot slot werd op diverse plaatsen de gevel versierd met keramiek, van sierlijsten tot mozaïeken. Als kroon op het werk brandschilderde glazenier Frans Slijpen in 1946 de ruiten van de begane grond met taferelen waarin beroemde keizers figureren.

Na de laserreiniging van de buitenmuren worden de ornamenten, mozaïeken en sierlijsten zorgvuldig handmatig gerestaureerd, de smeedijzeren balkons worden opnieuw gesmeed en het kroontje bovenop het torentje en de lijsten en elementen rondom de gerestaureerde gebrandschilderde ramen in het restaurant zullen voorzien worden van een nieuw jasje van kleur en bladgoud. Begin november zal de renovatie volledig voltooid zijn en is Maastricht weer een in ere hersteld pronkstuk rijker.

Coen Eggen, bouwhistoricus bij de Stichting Monumentenhuis Limburg, spreekt van een ‘facelift zonder peeling’. Hij licht toe: ‘Dit monumentale gebouw dateert uit 1902 en leed steeds meer onder het toenemende verkeer pal voor het station. Het is een prachtig gebouw, met veel mozaïekwerk en verguldsels, die in de loop van de eeuw verdwenen achter vuil. Monumentenzorg vond deze wijze van schoonmaken aanvankelijk niet ideaal en oordeelde dat de vuillaag deel uitmaakt van het monument. Na de schoonmaak kunnen we echter loszittend mozaïek vasthechten en verdwenen stukken vervangen.’