Onze dochter, die al een tijdje in Parijs woont, nam ons met tegenzin mee naar het Louvre. Ze was er al een paar keer geweest en vond er niets aan. Voor ons was het 40 jaar geleden; tijdens een schoolreisje. De piramide was er toen nog niet. De rest echter wel, inclusief de alleen in het Frans gestelde teksten onder de schilderijen en de onbetamelijk trieste bewegwijzering. De omvang van de collectie is enorm; op weg naar de ingang zakt de moed je al in de schoenen. Onderweg naar de Franse schilders werden we afgeleid door een bord met: La Joconde (Mona Lisa). Jawel, na 40 jaar wilden we haar wel weer even zien. Dat was een fout. We werden - de bordjes volgend - door het hele Louvre geleid, en op het moment suprême, toen we rechtsaf naar Salle 6 moesten, stond het bordje net om de hoek. Zo'n 500 meter verder, tussen versteende Etrusken, kwamen we erachter dat we terug moesten. Mooi niet; we wilden weg. Onmogelijk echter om de uitgang te vinden.
Onmiskenbaar begon zich het Ikea-gevoel op te dringen: je wilt een bepaalde stoel en niets anders; moet daarvoor het hele pand door; die stoel is net uitverkocht. Je baalt en wilt direct weg en moet weer het hele pand door. Maar bij Ikea doen ze dat expres. Ik snap dat.
Een bezoekje aan Disney Parijs zou de conservatoren van het Louvre de schellen van de ogen doen vallen. Op iedere hoek van de straat staat daar een glimlachende, opgepoetste acteur die dienstbaar probeert je de weg te wijzen. Als zo iemand er even niet staat, is er nog de heldere bewegwijzering. Er zijn bovendien suggesties te zien, met routes door het park voor verschillende typen gasten. Zo veel dat je denkt: Hoepel op, ik zoek mijn eigen weg wel.
Ach ja, het is niet gauw goed voor een toerist. Want als je daarna door Quartier Latin wandelt, wíl je niet eens de weg weten. Gewoon lekker genieten, door de straatjes slenteren en expres verdwalen. Hoe komt dat? Ben ik een niet in kunst geïnteresseerde boerenhollander? Ik sluit dat zeker niet uit. Toch denk ik dat de gastvrijheid van mensen die ergens werken hét verschil maakt. In Quartier Latin is het volstrekt ongeorganiseerd; iedere restauranthouder moet op eigen titel de gasten voor zich zien te winnen. Bij Disney is het overgeorganiseerd, maar de intentie is sympathiek. Die mensen - met die instelling - zag ik niet in het Louvre, noch bij Ikea. Ik begreep mijn dochter volkomen en liet haar beloven dat ze ons pas weer naar het Louvre zou meenemen als we 90 zijn. Dan worden we tenminste rondgereden.
HM302010
