Ik heb net met mijn tienjarige dochter zitten zwijmelen - voor zover je dat als veertiger nog kan - tijdens het ‘tienerconcert’ van K-otic. Geen idee waar ik het over heb? Ik tot het begin van deze week ook niet. Het gaat over een groep jonge mensen die in drie maanden tijd is opgeleid voor een ‘topact’. Dit hele proces was dagelijks op televisie te volgen. Na drie maanden mocht de groep een gouden plaat in ontvangst nemen.
Vanmiddag, toen ik thuis kwam, rende mijn dochter Leonie me tegemoet met de vraag: ‘Weet je wat er vandaag is?’ Ik zei nog: ‘Bob Dylan is gisteren 60 geworden...’ Maar nee, haar idolen gaven een concert. Ik heb naar aanleiding van dit programma een suggestie voor John de Mol Producties: probeer eens een programma met de titel ‘Company Maker’, en kijk eens hoe ver je in drie maanden kunt komen.
Nu heb ik weinig behoefte om de zang- en/of danskwaliteiten van K-otic naar mijn normen en inzichten te beoordelen; het verschijnsel past in ieder geval volledig in het huidige tijdsbeeld: snel, flitsend, meer show dan talent. Kortom: amusement.
Het gros van ons wil nu eenmaal gewoon geamuseerd worden. Dat geldt dus ook voor een grote groep gasten van uw bedrijf: het moet ‘trendy’ zijn; men moet er gezien kunnen worden; het eten moet goed zijn, maar is in verhouding niet zo belangrijk.
Laatst was ik weer in zo’n nieuwe, trendy zaak met ‘een geheel eigen en nieuw concept’.
Er werd gekookt volgens een inmiddels beproefd concept: aanschuiven en eten wat de culinaire pot schaft: gerechten in een willekeurige volgorde; wijnarrangementen die de hele wereld omarmden, met ‘kleurwillekeur’. Op een enigszins klassiek mens zoals ik komt het nogal chaotisch over. Alle regels zijn min of meer over boord gegooid.
De twee tafeltjes naast ons vonden het echter geweldig en genoten van het uitzicht op de open keuken, hoewel het maar een matige culinaire show was. Persoonlijk genoot ik een stuk minder van de geur van de zalm uit de open keuken, terwijl ik mijn kwarteltje zat te eten.
Hetzelfde K-oticgevoel krijg ik dikwijls bij de bediening in dit soort bedrijven: de primaire basis (contact houden en attent zijn naar je gasten) mist menigeen. Het in een groepje met elkaar staan praten, terwijl gasten tevergeefs trachten contact te maken; geen idee hebben wat men naar de tafel brengt, maar wel met een prachtige glimlach... Bestellingen niet aanslaan op de kassa, zodat het uiteindelijk ook niet op de rekening komt - ik moet toegeven dat daar de meeste gasten ook om glimlachen. Ik vraag mij af hoe veel omzet men tegenwoordig op deze wijze verliest. Het is overal chaotisch: studenten die in winkels helpen en gewoon fl 200,- omzet aan kleren vergeten aan te slaan. Toch jammer, niet?
Terug naar de culinaire show. Mijn advies luidt: maak er echt een show van; laat de koks tieren op de bediening en op elkaar; zorg dat de bediening er opzettelijk een chaotische boel van maakt; maak je concept af! Waarschijnlijk komen de gasten dan terug om te kijken wie van het personeel het overleeft. Amusementswaarde boven kwaliteit.
Deze column van Hans van Spronsen verscheen eerder in een uitgave van hotelvakblad Hospitality Management.
