Mijn column zou deze maand over de aanstaande heropening van de horeca gaan en over Pasen. Wat mij betreft het startschot voor een lang en succesvol ‘staycation-seizoen’. Iedere vezel in mijn lijf verlangt naar deze bevrijding, niet alleen als gast en levensgenieter, maar vooral als collega-ondernemer. Afgelopen week, tijdens mijn les hotellerie aan de eerstejaarsstudenten, kwam het uitrekenen van de bezettingsgraad aan bod. Naast de rekensom vertelde ik ook over de impact van de coronamaatregelen op dit cijfer en de daaraan gekoppelde financiële, sociale en maatschappelijke gevolgen. Eén van mijn student vatte het goed samen: ”Dat is echt wreed, mevrouw! Hoe moeten die hotels dan overleven?” Kort na deze opmerking volgde een licht gemopper over het nog niet kunnen vinden van een geschikte stageplaats. Een momentopname, maar zo treffend, want iedereen heeft zijn eigen uitdagingen in deze crisis.
Jantiene Berg schrijft iedere maand een column. Lees de andere columns hier
Persoonlijk heb ik een verlangen naar de dag dat ik zonder afspraak winkel in, winkel uit kan lopen om te shoppen. Of om spontaan naar de film te gaan of te genieten van de voorpret als je kaartjes voor een voorstelling, concert of festival koopt. Ook de klussen in en rondom het huis, die ik dit voorjaar had gepland, lopen nu al vertraging op. Puur omdat ik liever rond wil struinen in de bouwmarkt, materialen wil vasthouden. Ik wil grabbelen in de uitverkoopbak richting de kassa, waar ik vervolgens altijd een rol duct tape uit meeneem. Altijd handig. Ik heb geen behoefte meer om online te bestellen of de race tegen de klok aan te gaan als ik dan toch een winkelafspraak heb gemaakt. Dat laatste geeft mij het gevoel dat ik meedoe aan één minuut gratis winkelen in de supermarkt. Zo behendig en snel mogelijk mijn kar volstoppen met boodschappen; alleen zijn deze niet gratis. Ook weet ik niet meer welke box, schaal, plank of menu ik nog thuis moet serveren, uitpakken, opwarmen of afmaken. Ik wil het niet toegeven, maar ik ben echt ‘corona-af’; ik ervaar geen plezier meer in consumeren.
Maar hoe is het na een jaar voor de ondernemer, hotelier of hospitalitymedewerker? Er gaat geen dag voorbij dat ik mij niet herinner hoe ik mij een jaar geleden voelde. De eenzaamheid, terwijl iedereen het over ‘samen’ had. De onrust over de rekeningen die ik niet kon betalen. Het verdriet, omdat ik mijn medewerkers in onzekerheid stortte. De gekmakende afhankelijkheid richting derden. Het maakte mij compleet uitgeput, leeg en kapot. Hoe houden de huidige ondernemers het vol? Hoop? Liefde voor de gasten, liefde voor het vak? Steeds vaker overvalt een mix van bewondering en verdriet mij omdat ik zelfs bij de meest optimistische hospitalityondernemers de glinstering in hun ogen zie vervagen. Wat is het een enorme puinhoop aan het worden. Pas goed op jezelf.
Jantiene Berg
Hospitality nerd
Foto: Photoshoot JP
