Met de banketbakkersdoos op de bijrijdersstoel rijd ik rondjes door de stad. Wie zal ik verblijden met de speciaal voor mijn vijfjarig jubileum gemaakte friandises nu de ene na de andere annulering is binnengekomen? Wat een feestmaand vol aanbiedingen, lekkernijen en verrassingen had moeten worden is een maand geworden die de geschiedenisboeken ingaat. Nederland, Europa en de rest van de wereld in een complete lockdown. Wie had kunnen bevroeden dat het zo ver zou komen?
De eerste annulering vanwege het coronavirus kwam eigenlijk onverwacht. Eind januari annuleerde een Amerikaanse gast zijn verblijf van een paar dagen in maart in mijn hotel. Hij mocht van zijn werkgever niet meer ‘overseas’ reizen. ‘Wat een onzin’, dacht ik toen nog nietsvermoedend. Natuurlijk volgde ik het nieuws van de gebeurtenissen in China op de voet, maar het voelde toen nog een beetje als ‘ver-van-mijn-bed-show’.
Toen er meerdere annuleringen binnenkwamen, begon ik langzaam de ernst van de situatie in te zien. Het waren op dat moment voornamelijk buitenlandse gasten die niet meer durfden of niet meer mochten reizen.
Wij, nuchtere Hollanders, bikkelden gewoon door. Kinderen naar school brengen, gehaast naar het werk, ’s avonds de sportschool in en daarna nog even door naar de verjaardag van de buurvrouw waar je (toen nog) lekker dicht op elkaar stond te keuvelen. Ondenkbaar dat die alledaagse beslommeringen niet meer zo gewoon zouden gaan voelen.
Nog voordat Rutte zijn officiële aankondiging deed op 15 maart, waarin werd medegedeeld dat alle horecagelegenheden en scholen moesten sluiten, werd ik al overstelpt met e-mails vol vragen en bezorgdheid. Nog geen uur na zijn speech stroomde mijn inbox vol met annuleringen voor de rest van de maand april en zelfs voor de maand mei. Koortsachtig begon ik te gummen in mijn agenda. Ik werd nerveus van ieder geluid dat mijn telefoon produceerde. Nog nooit eerder had ik zoveel annuleringen gehad. Officieel mocht mijn hotel openblijven, maar er waren geen boekingen meer. ‘De Herberg’, waar eenieder welkom is in zowel goede als slechte tijden, was en blijft leeg. Het dagelijkse bestaan is lamgelegd door een onzichtbare vijand, die dood en verderf zaait en opeens alles anders maakt. Een vijand die ieder mens confronteert met de kwetsbaarheid van gezondheid, van inkomen, van verworvenheden die we als vanzelfsprekend beschouwden. Ik moet deze opgedrongen ‘time-out’ nog een plekje zien te geven. Voorlopig zijn we in quarantaine en daar moeten we met zijn allen het beste van maken.
De aan het begin van de feestmaand zo zwierende ballonnen hangen er slap bij. Maar ik zal ze nieuw leven inblazen als deze gekte voorbij is.
HM302020
