Obeying the rules… Zo ben ik grootgebracht. En dat ging me de eerste zes weken van de quarantaine erg goed af. Na de persconferentie van 15 maart waarin de ‘slimme lockdown’ van Nederland werd aangekondigd, heb ik me - zij het eerst nog beduusd - volledig geschaard achter de beslissingen van het kabinet. Ik had een vaandel kunnen hijsen met daarop de tekst ‘gezondheid boven alles’. Ik mocht en kon als hotel openblijven, maar toen alle boekingen voor maart, april en gedeeltelijk voor mei werden gecancelled besloot ik tijdelijk de deuren te sluiten. Het leek alsof er iemand aan de noodrem van de rollercoaster had getrokken. Alles kwam abrupt tot stilstand. Wow, dat was best shocking. Mijn overvolle agenda was opeens leeg. En het voelde alsof mijn leven dat ook opeens was. Zoveel vragen, zoveel onzekerheden, zoveel ontzeggingen.
De eerste twee weken stond ik (tot frustratie van mijn man) al om zes uur naast het bed. Het hotel was dan wel dicht, maar mijn ‘uitknop’ had ik nog niet gevonden. Als een dolle ging ik thuis aan de slag. Zolders, garages en alle andere kamers van het huis kregen een grondige beurt. Zoals veel Nederlanders stond ik in de rij voor de bouwmarkt en het tuincentrum. Pas na twee weken kwam er meer rust. Onze herder (inmiddels de fitste hond van Nederland) heeft alle paadjes van het bos (en dat zijn er veel) gezien.
Omdat er in mijn hoofd ruimte ontstond, kwam de creatieve kant in mij naar boven. Ik wilde al geruime tijd enkele dingen veranderd zien in het hotel. Dus toog ik met een volle gereedschapskist en liters verf naar mijn tweede thuis.
Wat was het heerlijk om in stilte allerhande klusjes af te maken die al maanden, of zelfs jaren, waren blijven liggen.
Maar de klusweken verstreken en bij iedere persconferentie zat ik voor de tv. Het goede nieuws bleef uit en de boekingen ook. In deze fase begon ik me echt zorgen te maken. De omzet was nihil en de vaste lasten liepen door. ’s Nachts maalden alle cijfers die ik overdag voorbij had zien komen door mijn hoofd en omdat mijn brein andere statistieken wilde zien werden de nachtelijke uurtjes gebruikt voor rekenen en herberekenen.
Hoe lang zing ik het nog uit? Hoe kan er wel geld verdiend worden? Wanneer krijgen we weer groen licht? De belangrijkste vragen voor heel ondernemend Nederland. De keuze van het kabinet heeft mogelijk de zorg ontlast en levens gered. Maar de economie is totaal ontwricht, de eerste faillissementen zijn een feit. Daar helpt geen Tozo of NOW tegen. Ik kan het C-woord niet meer zien of horen, laat staan uitspreken. Ik geraak langzaam in de fase van ‘disobeying the rules’. We willen doorpakken. We willen knoerthard de tweede helft spelen. We staan in de startblokken en als het nog lang duurt rennen we er voor het startschot uit.
Tanja Seegers is eigenaresse van Boutique Hotel Straelman in Nijmegen. Lees al haar columns hier.
HM302020
