Dagboek 3 Mary K: Klaar voor de start?

Een paar weken geleden ploften er twee lijvige enveloppen op de deurmat. Het rood-witte logo lachte mij toe. Gemeente post, het is niet waar! En jawel, de vergunningen zijn verleend, hoera taart, hoera champagne! Het beste nieuwjaars cadeautje wat ik had kunnen wensen. Het Mary K Hotel gaat er komen en wel dit jaar nog. 2011 wordt een topjaar.

*Zenuwen en vreugde*
Niet dat ik hieraan heb getwijfeld maar wachten op iets dat je heel erg graag wil, duurt dan ook heel erg lang. Gek genoeg brengt elke stap verder een soort van kriebelende zenuwen met zich mee. Zenuwen en vreugde door elkaar. Daar wordt je bijna van misselijk van.



*Modestudenten over de vloer*
Nog voordat het hotel af is, was er al kunstzinnige bedrijvigheid op de Oudegracht. Een groep modestudenten van de academie in Arnhem zochten een locatie om hun presentatie filmpje te schieten. En zo zat op een maandagmorgen het pand vol met modellen en ontwerpers. Grimeurs bepoederden druk de mooie gezichten. De cameraman zocht druk naar verlengsnoeren en een begeleider riep wie wanneer 'op' moest. De ontwerpers stonden allen fronsend in hun toegewezen ruimte een decor te vormen. In de kelder was bijvoorbeeld een hotelkamer gemaakt met een stretcher en een televisie en op de eerste verdieping wapperden er allemaal witte lakens door de kamer.



*Bouw actie*
Sinds deze week is er ook bouw actie op de Mary K locatie. De slopers zijn hard aan de slag om alle lelijkheid die er de afgelopen decennia ingeramd is, er weer uit te trekken. Ik dacht voorheen dat slopen altijd op een soort rigoureuze lompe wijze gebeurde. Lekker rammen, beuken en kapot slaan. Ik was een beetje verbaasd toen ik vanochtend allemaal nette stapeltjes en bergjes aantrof. Hoe heerlijk dat ze het afval allemaal scheiden! IJzer bij ijzer, hout bij hout, tapijt bij tapijt. Dit hebben we natuurlijk ook gewoon zo afgesproken. Dus ik heb eigenlijk geen idee waarom ik ervan opkijk.
De systeemplafonds, de rare muurtjes, tapijten, tl bakken, de gevaarlijke steile trappen en die vreselijke gele kleur waarin het hele gebouw ondergedompeld lijkt te zijn gaan eruit. Ze maken allen plaats voor een prachtig nieuw interieur. Een interieur dat het pand in mijn ogen ook verdient.



*Keuzes maken*
Beginnen betekent uiteraard ook keuzes maken. Dit is, werkelijk waar, een van mijn allerslechtste eigenschappen. De afgelopen maanden heb ik de meest uiteenlopende informatie verzameld. Collega hoteliers hebben me laten zien hoe ze een en ander aanpakken en hoe ze duurzaam ondernemen. Leveranciers hebben me hun producten getoond en ik heb ze grondig met elkaar vergeleken. Nu moet ik dus kiezen waar ik voor ga en met wie ik in zee ga. Welke duurzame toepassingen zet ik nu al in en welke kan ik nog uitstellen totdat ik geld heb verdiend. Dat valt niet mee. Vooral als je geen fouten wil maken. Ik ben genetisch belast met perfectionisme van het ergste soort. En er is niets zo naar als terugkijken en denken: “Oei dat had ik echt heel anders moeten doen.” Spijt is iets waar een mens eigenlijk niet aan zou moeten doen. Je kan dingen toch niet terugdraaien. Je kan je fouten wel zo goed mogelijk proberen te herstellen en er je lering uit trekken voor de volgende keer. Tja de volgende keer. Echt, als Mary K het succes wordt wat ik voor ogen heb, ben ik het aan mezelf verplicht om nog een hotel op te zetten. De tweede keer schud ik haar zo uit mijn mouw!

Ik ga maar weer eens wat plattegronden intekenen. En oh ja, zo een afspraak met de brouwer. En niet vergeten die parkeervergunning aan te vragen. Het is juli voordat je er erg in hebt.

Marijke Koks