'Bergen en dalen ontmoeten elkander niet, doch mensen wel,' luidt een oud Nederlands gezegde. Omwille van die mensen staat in Lochem, aan de voet van de Paasberg, sinds jaar en dag een hotel. 'Sinds 1909,' mogen we ook zeggen, zolang we maar beseffen dat De Scheperskamp een jaar geleden (1995) tegen de vlakte gegaan is - om weer te verrijzen natuurlijk. In een grijs verleden heette het hotel ADBO. Dat stond voor Al Delvende Berg Opwaarts. Welnu, bergopwaarts gaat het nog steeds.
Toen Hegger senior, de vader van de huidige eigenaar R.F. Hegger, in 1927 dit hotel 'het zijne' mocht noemen, verzon hij onmiddellijk een minder filosofische, maar wel zeer goed passende betekenis voor ADBO: Algeheel Door Bos Omgeven. Ook al is in de loop der jaren een aantal bomen gesneuveld door de gestage groei van het aantal kamers, de omsingeling is onverlet gebleven.
Tien-jaren plan
Een sprong in de tijd brengt ons naar 1984: inmiddels hebben Reinout Hegger en zijn echtgenote Clary het vaandel overgenomen van de 'eerste' generatie Hegger. Het 'boshotel ADBO' staat aan de vooravond van grootscheepse moderniseringen en uitbreidingen die uiteindelijk zullen leiden tot de bouw van een vrijwel nieuw hotel: De Scheperskamp.
'ADBO was een echt seizoensbedrijf,' vertelt Hegger. 'Om aan die voor ons onbevredigende situatie een einde te maken, stelden we samen met een architect een tien-jaren plan op. Daarbij kwamen enkele cruciale zaken aan de orde: verbetering van de hoofdentree, de receptie en het restaurant. Dat ging al veel verder dan het laten aanleggen van een zwembad; wat in eerste instantie onze bedoeling was. In 1985 werd het restaurant gemoderniseerd; in 1986/87 werd het zwembad gebouwd, met daarboven een etage hotelkamers. In 1988/89 werd een tweede etage gerealiseerd. Het ging voorspoedig: er bleek veel animo te zijn voor die nieuwe kamers.'
De volgende stap lag voor de hand: waar mensen elkaar ontmoeten, willen ze vergaderen. Van drie oude kamers werd een zaal gemaakt die eventueel weer getransformeerd kon worden tot twee hotelkamers. Dat voorzichtige concept werd reeds in 1989 verlaten met de bouw van twee 'echte' vergaderzalen. 'We hadden al snel een goede naam gekregen in de conferentiemarkt,' aldus Hegger. 'In 1993 kwam er opnieuw een zaal bij.'
Het tien-jaren plan werd natuurlijk telkens bijgesteld. Zo bleek de bar veel te klein te zijn voor het 'herbergen' van de talrijke conferentiegangers; en de kamers in het hoofdgebouw konden in status niet wedijveren met die van de nieuwe zijvleugel. De laatste ingreep werd dus onvermijdelijk: het hoofdgebouw - het oudtijdse ADBO - moest wijken voor nieuwbouw.
Warmer
'Ik had geen nostalgische gevoelens ten tijde van de sloop,' zegt Hegger. 'We hadden er immers jarenlang naar toe geleefd. Uiteindelijk hebben we drie miljoen geïnvesteerd voor een omzetvermeerdering van zeven ton. Dat lijkt dus een slechte investering, maar doe je het niet, dan ga je terugboeren.'
Het hotel is anders uit de metamorfose gekomen dan tien jaar geleden was geconcipieerd. Hegger: 'Tegenwoordig zit je zelfs in januari in de weekeinden vol. De mensen gaan veel meer uit dan vroeger; dat konden we niet allemaal voorzien.' Toch heeft De Scheperskamp qua uiterlijk niet geleden onder de tussentijdse aanpassingen. De architect is immers dezelfde gebleven; hij heeft stap voor stap vorm gegeven aan een modern, vertrouwd ogend hotel.
Je zou er een aquarel van moeten maken. Als je De Scheperskamp wilt schilderen, doe het dan in waterverf. Het hotel heeft namelijk iets 'luchtigs'. Het meest opvallende is nog altijd de omsingeling door het bos: de nieuwe zijvleugel is laag gehouden, zodat de boomtoppen een harmonieuze, respectvolle omlijsting vormen van het veelkleurige gebouw. Het zwembad 'duikt' als het ware in de Paasberg: het waterniveau ligt gelijk met het perron, zodat men zwemmend naar buiten kan kijken.
De architect houdt van glas: rondom zijn de 'raampartijen' prominent aanwezig, maar vooral de glaskap boven de centrale hal werpt een aangenaam licht op de zaak. De doorgaande trap in een grote vide geeft De Scheperskamp allure, zonder dat er sprake is van 'imponeerarchitectuur'. Net als in een kathedraal, met zijn gebrandschilderde ramen, geeft het van boven komende daglicht een rustgevend gevoel. Het licht stroomt hier langs roze, glazen bouwstenen en speelt met een fraaie luchter.
Nergens in het hotel tref je grote 'verloren' ruimtes aan; de zithoekjes zien er gezellig uit: ze zijn afgestemd op de visuele 'spanwijdte' van een mens. Vanuit de wintertuin wandelt de blik gedachteloos over het gazon naar de nabijgelegen bosrand. Het is een kleine wereld.
Een vracht kleren
'Il mondo piccolo'. De zijvleugel van het hotel oogt mediterraan: kleurig en fleurig. Het contrast met de uiterst moderne keuken is groot: een wereld van aluminium. Chef-kok Jacques Rijswijk loopt 'a loisir' via een doordachte routing langs 'gas, inductie en elektrisch'.
De hotelkamers zijn uiteraard ook helemaal van deze tijd: ze zijn ruim (25, 32 en 40 vierkante meter); de douche heeft het gewonnen van de badkuip; de TV, de föhn en het kluisje behoren inmiddels tot de verworvenheden van de hotelgast anno 1996; en de kast ... Op de meeste kamers van dit hotel staat één kast. Hegger: 'We zijn er vanuit gegaan dat de langere verblijven niet meer voorkomen. De oudere generatie gasten die nog een vracht kleren meesleepte, bestaat niet meer.'
Onbeperkt rookgenot behoort ook tot het verleden. 'Alle nieuwe kamers zijn rookvrij,' zegt Hegger met enige nadruk. 'We hebben de negatieve reacties op die beslissing voor lief genomen.'
Aan de gezelligheid van dit hotel zal het beslist niets afdoen. Zelfs de conferentiezalen ademen een ongedwongen sfeer. Eén zaal is zo nu en dan tevens in gebruik als restaurantruimte, dus de aankleding is nogal warm voor zakelijke begrippen. Dat bleek evenwel in goede aarde te vallen. Menig directeur riep blij verrast: 'Dat is nu precies wat ik wil!' Hegger: 'Het strakke, zakelijke is passé. We gaan de andere zalen nu ook wat warmer maken.'
Met gepaste trots laat Hegger het gastenboek zien. In schoonschrift heeft iemand een mooie gedachte opgeschreven: 'Aandacht en liefde voor het vak leidt tot kwaliteit.'
Auteur: Jason van de Veltmaete
HM30JAAR HM301996
