Een naam die alfabetisch ‘achteraan komt’ kan lastig zijn. Zouden dorpen en steden daar eveneens hinder van ondervinden? Het rustieke Zeddam ligt ook nog eens in de Achterhoek – hoe ‘uit het zicht’ wil je het hebben? Hotel Restaurant Ruimzicht staat desalniettemin in menig opzicht vooraan, met bezettingscijfers en beoordelingen waar menig Randstadse hotelier enkel van kan dromen.
Vooraan? Ja, maar we mogen ook gerust stellen dat dit hotel centraal staat in de kleine gemeenschap van Zeddam. Niet alleen vervult de accommodatie (hotelkamers en zalen) een belangrijke rol, de eigenaar is tevens uitbater van een gezellige kroeg elders in het dorp. Ook Grand Café Heeren Dubbel, in het koetshuis van het middeleeuwse grafelijke kasteel Huis Bergh, wordt door hem beheerd. Maar daarover straks meer.
Groei
De ouders van Jos Geerdink begonnen zestig jaar geleden – op deze plek – een pension. “Tijdens het toeristenseizoen sliepen mijn vier zussen en ik in de schuur”, memoreert Jos. “En alles wat in de zomer werd verdiend, werd in de winter uitgegeven voor verbouwingen.”
Zo’n dertig jaar geleden trad hijzelf aan als gastheer; echtgenote Marja schaarde zich twee jaar later aan zijn zijde. Jos: “Het plan voor de overname was door mijn ouders goed doordacht. Toen ik 27 werd, was alles eigenlijk al in kannen en kruiken. Daardoor verliep de overname vlekkeloos toen mijn vader onverwacht aan een hartinfarct overleden was. Ik was toen 32. Op papier ben ik de baas sinds 1992. Het hotel was toen net van het pension-imago af.”
Zelfs nu nog, terwijl ruim 60% van de gasten tot de categorie zakelijk behoort, kleeft nog iets van ‘het pension’ aan Ruimzicht. Dat komt door de trouwe gasten die zich het verre verleden herinneren. Onbegrijpelijk is het niet, want aan de voorkant is weinig veranderd. Alle uitbreidingen hebben aan de achterkant plaatsgevonden.
De groei bleef overigens niet beperkt tot het bijbouwen van kamers en zalen: het hotel naast de deur werd overgenomen. Drie jaar draaide dat onder een eigen naam mee met Ruimzicht, daarna besloot Jos om het te laten slopen. Op die plek verrees een restaurant. Dat is niet (!) het restaurant van Hotel en Restaurant Ruimzicht. “De uitbater huurt het van ons”, verklaart Jos. “Die zaak heeft een eigen entree, een eigen parkeerplaats en een heel andere formule dan ons restaurant. Als hij eters krijgt die willen overnachten, kan dat bij ons, en wij kunnen onze gasten in wezen twee restaurants aanbieden. Bovendien is zijn keuken langer open, dus als bij ons een gast laat binnenkomt die graag nog iets wil eten…”
Een mooi bod
Zeven of acht jaar geleden bracht de postbode een brief die afkomstig was van een bedrijf dat bemiddelde in de aan- en verkoop van horecabedrijven. Een klant was op zoek naar een hotel zoals dat van Jos en Marja. “Ik was toch een beetje benieuwd naar wat onze zaak waard was”, vertelt Jos, “dus ik vroeg naar de prijs die zij in gedachten hadden. Toen de potentiële koper een bod op tafel legde, werd ik wel even voor een dilemma gesteld. Het was gewoon dik onze vraagprijs, en die man was vermogend genoeg om het hele bedrag in één keer over te maken, zonder rare constructies of zo. Maar ik was toen 45 en voelde me nog te jong om al achterover te gaan leunen.”
De verkoop ging dus niet door. En van achterover leunen was geen sprake, want Jos en Marja besloten om het hotel een nieuwe uitstraling te geven. De kamers en zalen werden gerenoveerd; de focus kwam op de zakelijke markt te liggen. Met een relativerend gevoel voor humor zegt Jos: “Toen de recessie bleef aanhouden, hebben we meer dan eens gedacht: Nu mag iemand best opnieuw aankloppen met zo’n bod.”
Het hotel was al voor 75% gerenoveerd net voordat de recessie begon. “Achteraf ben ik daar blij om”, zegt Jos, “want tijdens de recessie hadden we het niet kunnen doen. Maar ja, ik had er wel veel geld voor opgenomen, in de verwachting dat ik na die investering hogere prijzen zou kunnen vragen. De kamers en zalen waren immers een stuk mooier geworden. De prijzen zijn echter alleen maar naar beneden gegaan. Gelukkig zien we nu tekenen van herstel in de economie. Vorig jaar hadden wij tweeduizend overnachtingen meer dan in 2012, maar de cursussen en vergaderingen komen nog niet echt op gang. Veel bedrijven vergaderen inpandig. Dat geldt ook voor een van mijn grootste klanten; die organisatie uit de zorgsector ging van vijf dagen per week in Ruimzicht, naar nul. Daar kan een hotelier zich niet tegen wapenen. Om alleen het verlies van die ene klant op te vangen, moet ik vijf of zes nieuwe vinden. De mensen uit het onderwijs zitten tegenwoordig met een broodtrommel in een klaslokaal te vergaderen, en de bedrijven die nog wél hier naartoe komen, halen bijvoorbeeld het diner eruit, of de cursisten overnachten niet meer.”
Jongelingen
Jos en Marja bleven tijdens de recessie niet passief afwachten. “De crisis heeft elke ondernemer wakker geschud en ervoor gezorgd dat we weer scherp en alert worden”, concludeert Jos. “Een zeer succesvolle ondernemer heeft eens gezegd: Kennis die je zelf niet hebt, moet je in huis halen. Die woorden ben ik nooit vergeten. Marja en ik zijn druk op de werkvloer bezig met de gasten en met de medewerkers; dat is wie wij zijn. Vandaar dat we twee jonge vrouwen in dienst hebben genomen: de één heeft HBO marketing en communicatie gedaan (Sanne), de ander de hoge hotelschool (Nienke). Deze twee zijn alleen maar bezig met klanten binnenhalen, op allerlei manieren. Ik geloofde daar vroeger niet in, misschien doordat ik uit een generatie kom voor wie het allemaal kwam aanwaaien. Dat waren de gouden jaren. Nu ben ik 53, en ik ben tot het besef gekomen dat we jongeren nodig hebben in dit bedrijf, want iedereen kan vastroesten en bedrijfsblind worden. Als ik zie hoeveel werk ze binnengehaald hebben; dat is gewoon onvoorstelbaar. De afgelopen twee jaar hebben we een hartstikke goede kamerbezetting gehad.” (Bijna 80%.)
Ruimzicht is een leerbedrijf, en Jos is meer dan tevreden over de leerlingen. Sanne, Nienke en die leerlingen nemen het hoteliersechtpaar werk uit handen dat het stempel ‘nieuwe generatie’ draagt. (De computer, de website, de sociale media…) “In het begin was het wel moeilijk om dingen los te laten”, bekent Jos, “maar dit bedrijf was inmiddels zo gegroeid dat we niet anders konden.”
Tenminste niet als het gastheer- en gastvrouwschap op het vertrouwde, hoge niveau moeten blijven. Marja legt uit wat dat voor een familiehotel betekent. “Ik denk dat onze kracht is, dat we iedereen – toerist of zakenman – het thuisgevoel kunnen geven. We hebben gasten die zelfs hun reisschema verzetten als wij vol zitten, zodat ze toch hier kunnen overnachten. Ik probeer ieders persoonlijke wensen en voorkeuren te onthouden.”
Ongeveer 65% zakelijke gasten… Er zit meer industrie rond Zeddam dan menigeen zal verwachten. Daaronder enkele grote transporteurs en de marktleider op het gebied van broedmachines. Jos: “Mensen uit alle kiplanden komen hier overnachten. En in onze zalen worden buitenlandse klanten geschoold in het bedienen van die machines. Wij zijn echt een jaarbedrijf geworden. Onze omzet kan in november hetzelfde zijn als in juli of maart. We genieten echt van het bedrijf zoals het nu is. In de zomer hebben we trouwens veel mountainbikers, want Zeddam heeft een prachtig parcours.”
Zakelijke belangen
De woensdagavond is voor Jos en Marja stamkroegavond. Zij vinden het heerlijk om daar een biertje te drinken en met dorpsgenoten van gedachten te wisselen. Toen de eigenaar van hun stamkroeg - tevens een goede vriend – vanwege zijn gezondheid moest stoppen, besloot Jos om de continuïteit veilig te stellen, samen met een partner. Met andere woorden, hij kocht die tapperij. Zijn partner is een neef; tevens de broer van Sanne (de jongedame van marketing en communicatie).
Kasteel Huis Bergh, in het nabijgelegen stadje ’s-Heerenberg, lijkt in de verste verte niet op een stamkroeg. Toch hebben Jos en Marja ook daar een zakelijk belang: het grand-café in het koetshuis bestiert Jos samen met de man die getrouwd is met Marja’s zus. Bovendien heeft hij het alleenrecht op de catering voor alle feesten en partijen die in het kasteel plaatsvinden. Daarenboven huurt Jos de twee fraaie torensuites van het kasteel. Alleen bij bezetting is hij de eigenaar (een stichting) een bedrag verschuldigd. Geen bezetting, geen kosten.
Dus: een hotel met restaurant, een ander restaurant, een kroeg, een grand-café, kasteeltorensuites… Het is eigenlijk al niet meer verrassend dat Jos en Marja ook nog de kantine van een pabo runnen. “Dat is een heel andere tak van sport”, geeft Jos toe, “maar het zorgt voor veertig weken omzet per jaar. Om die pabo heen, in allerlei zaaltjes en lokalen, worden veel cursussen en trainingen gegeven door bedrijven. Al die mensen maken gebruik van de kantine.”
Samenwerking
Niet lang geleden heeft Jos serieus overwogen om zich met Ruimzicht aan te sluiten bij een samenwerkingsverband. “Ik heb het langst met Best Western gesproken”, onthult hij, “maar ook met Logis en Hampshire. Uiteindelijk toch maar niet gedaan. We hebben toen Sanne en Nienke in dienst genomen, en ik ben er zeker van dat die beslissing de juiste is geweest. Met een goed beheerde, mooie website kan een hotel tegenwoordig heel veel gasten trekken, en voor de inkoop hebben we ons aangesloten bij Xandrion. Ik denk dat groepen als Best Western meer kunnen betekenen voor hotels in de grote stad dan voor hotels op het platteland.”
Over de boekingssites heeft Jos weinig negatiefs te melden. “Als ik bedenk hoeveel reclame ik niet meer hoef te maken omdat zij het voor mij doen, en hoeveel kosten ik dus op dat vlak bespaar. Die tien of veertien procent ben ik nu aan provisie kwijt. Ongeveer driekwart van onze omzet komt via de boekingssites binnen. Ach, we kunnen gewoon niet meer zonder. Wel vind ik dat één en ander op enkele boekingssites transparanter zou mogen zijn.”
De kamerprijzen staan volgens Jos wel onder druk. “De leisuregast is niet meer bereid de prijs te betalen die eigenlijk reëel is. Maar ja, als je ooit in een vijf- of viersterrenhotel voor een appel en een ei hebt kunnen overnachten, lijkt de prijs voor een driesterrenkamer – zoals bij ons – al snel te veel. Met zoiets als hotelveilingen doe ik niet mee. Ik bepaal nog altijd zelf de prijs. De gast is een onderhandelaar geworden, gewapend met vergelijkingsmateriaal dat op het internet heel eenvoudig te vinden is. En de markt is kapot gegaan aan hotelbonnen et cetera.”
De onderhandelende gast die voor het eerst Ruimzicht binnenloopt, beseft wellicht nog niet hoeveel gastvrijheid hem wacht. “Wij verkopen nooit nee”, benadrukt Jos. “Als de gast bijvoorbeeld ananas wenst, en we hebben dat niet in huis, dan springt onmiddellijk iemand op de fiets om het te halen. Zo simpel is dat.” Met 45 medewerkers, waarvan 30 in vaste dienst, moet dat kunnen. Ondertussen zorgen Nienke en Sanne ervoor dat dit hotel met 49 kamers (bijna) bovenaan staat in de resultaten van de zoekmachines. En via de sociale media betrekken zij de gasten bij het hotel. Zo mocht men via Facebook meebeslissen over gerechten die op de menukaart gezet werden.
Maar het aloude ambacht (gastheerschap) blijft het handelsmerk van dit hotel. Jos en Marja zijn altijd zichtbaar aanwezig. De busmaatschappij die als ‘doorstart’ OAD opgevolgd heeft, liet zeer recent in een brief weten dat zij voor Ruimzicht gekozen hebben als overstapadres. Dé reden die in de brief gegeven wordt: de warme sfeer.
Jos en Marja Geerdink
Ze zijn 24 jaar getrouwd en hebben twee kinderen: een dochter van 21 die studeert aan de hoge hotelschool, en een zoon van 19 die een koksopleiding volgt. Jos heeft eertijds de middelbare hotelschool in Wageningen gedaan; daarna heeft hij o.a. gewerkt in De Echoput (Apeldoorn) en Okura Amsterdam. Maar dat hij het hotel van zijn ouders zou overnemen, stond al vroegtijdig vast. Dat was toch nog wennen. “Ondernemen is iets anders dan gastheer zijn”, zegt hij. “Marja en ik redden ons als ondernemers redelijk goed, maar ik had er zeker in het begin moeite mee. Mijn voorliefde ligt duidelijk bij het gastheerschap in het hotel en het restaurant.”
Marja wilde ooit de verpleging in, maar zij kwam bij de koningin terecht. Vijf jaar lang maakte zij deel uit van het privépersoneel van onze voormalige vorstin. Marja: “Ik behoorde tot de keukenbrigade en mocht mee op staatsbezoek. Na die periode heb ik nog even in een restaurant gewerkt, voordat ik als werknemer in Ruimzicht belandde. Het klikte wonderwel met de baas…
Jos en Marja zijn allebei Bourgondiërs; zij gaan dan ook graag naar Maastricht. “Onze grootste liefhebberijen zijn wijn en gastronomie”, biecht Jos op. “Verder hebben we eigenlijk nergens tijd voor, maar je straft ons niet door ons hier binnen te houden: dit bedrijf is ons leven én onze hobby.”
Hotel Restaurant Ruimzicht
HM302014
