Hoe goed of slecht is ons horecaonderwijs? Een interessante vraag waarover op 7 mei - tijdens het vijfde Nationaal Food & Beverage Debat - ruim honderddertig bezoekers discussieerden. Gesterkt door termen als imagoverbetering, betrokkenheid en beroepstrots omzeilde men de schuldvraag en koerste onbevreesd af op: 'Wat gaan we er aan doen?!'
Het Hilton Royal Parc in Soestduinen vormde een prachtig en levendig decor voor de jubileumeditie van het Nationaal Food & Beverage Debat. De opkomst was groot, ondanks de neerstromende regen. Drie gastsprekers gaven in vogelvlucht hun eigen visie op de opleidingen binnen de horeca. Als eerste Henny te Veldhuis, afdelingsdirecteur ROC Twente. Hij bleek overtuigd van de kwaliteit van het horecaonderwijs en noemde dit zelfs ‘uitstekend’. Wel vond hij dat leerlingen enkel toegelaten mogen worden als zij aan bepaalde vooropleidingseisen voldoen. Daarbij moet de leerling opgeleid worden voor het beroep dat ze hebben gekozen, maar niet zo dat ze als het ware geprogrammeerd zijn. Ook plaatste hij vraagtekens bij de hoeveelheid toegespitste kennis en de noodzakelijkheid hiervan. Gebruik makend van het mooie begrip ‘competentiegerichte kwalificatiestructuur’, pleitte hij voor onderwijs waarbij leerlingen op hun competenties worden aangesproken. De eindconclusie van Te Veldhuis was: ‘Het onderwijs kan altijd beter, maar het is al goed!’
Tegengas
De tweede spreker was Peter Klosse, eigenaar van De Echoput. Hij gooide meteen de knuppel in het hoenderhok door te verkondigen dat het onderwijs beslist veel (!) beter kan en dat het bedrijfsleven momenteel de zwarte Piet krijgt toegeschoven. Met enig misprijzen stelde Klosse dat de gast van tegenwoordig niet eens meer weet dat gastheerschap vroeger een echt vak was. Volgens hem moet er weer ouderwets worden lesgegeven en het enthousiasme voor het vak worden bevorderd. Alleen met betrokkenheid en bezieling bereik je iets bij de leerlingen; niet met het doorgeven van teksten die achter een bureau verzonnen zijn. Het moet tenslotte wel over iets meer gaan dan een in de lucht klaargemaakte tarbot. Het échte gevoel moet weer terugkomen. Daarom pleitte Klosse voor een grotere betrokkenheid van het bedrijfsleven.’
De derde spreker, Cees Sprangers, projectmanager personeel bij de Efteling, kon zich daarin vinden. Hij was van mening dat er te weinig selectie bij de poort plaatsvindt, en dat er een te groot cultuurverschil bestaat tussen het onderwijs en het bedrijfsleven. Hij benadrukte, vanuit zijn ervaring als gastdocent, dat het beroepsonderwijs een late start kent én dat het onderwijsbudget al jaren onder druk staat. We moeten leren van elkaar, stelde Sprangers. ‘Laten we niet bang zijn om in elkaars keuken te kijken. Leren door te doen. Een leven lang leren. We zijn niet klaar met vandaag!’
Discussie
In de discussieronde, aangestuurd door Sander Allegro, bleek dat de deelnemers weliswaar veel verschillende, maar ook overeenkomstige ideeën hadden. Wat wilden zij in 2012 liever niet meer tegenkomen in het horecaonderwijs? Het denken in hokjes, of teveel administratierompslomp, volgens een aantal. Anderen klaagden over ongemotiveerde leerkrachten, en over te weinig betrokkenheid van het bedrijfsleven bij het horecaonderwijs. De ondoorzichtige structuur moet ook weg zijn in 2012, en de coördinator die niet eens weet welke leerling in welk bedrijf stage loopt eveneens.
Wat willen we straks wel zien? Meer carrièrekansen voor ouderen en jongeren. Onderwijs in normen en etiquette, waarbij de SVA-consulent ook terug mag komen. Degenen die de betrokkenheid van het bedrijfsleven als ‘weinig’ bestempelden, pleitten voor meer actie, zoals masterclasses. De oerkrachten mogen weer gebundeld worden en de sociale beroepsvaardigheden, de passie en het beroepsimago moeten opgepoetst worden. Zelfs een kritischer aannamebeleid bij de scholen werd geopperd. Of nog beter: alle scholen tezamen onder één paraplu.
Aan het einde van het debat werd één stelling extra onderstreept: er is sprake van een kloof tussen de horeca en het onderwijs. Met de beschuldigende vinger wijzen heeft geen zin; we moeten middels samenwerking de kloof proberen te dichten.
HM302007
