Na een intensieve renovatie is Hotel Des Indes eindelijk weer open. De ‘grande dame’ van Den Haag onderging een metamorfose, maar wel één waarbij de historische grandeur behouden bleef. Het resultaat is een stijlvol hotel dat zijn sterrenstatus weer waarmaakt, met een inrichting en uitstraling waarbij gewaagde keuzes niet zijn geschuwd.
Het oranje net is weg, de gevel is weer zichtbaar en heeft een gele kleur gekregen. Des Indes staat aan de vooravond van de heropening. Het hotel zou vier maanden dicht zijn (van juni tot en met september 2004), om daarna gefaseerd open te gaan. Uiteindelijk duurde de heropening tot 12 september 2005. Anderhalf jaar van breken en bouwen zitten er bijna op. Voor de renovatie werd 35 miljoen euro uitgetrokken.
Niet langer oubollig
In de weken van de laatste loodjes maakt general manager Claudia Pronk – inmiddels gepokt en gemazeld in alles wat met renoveren te maken heeft – tijd voor een gesprek. Ze loopt vol trots rond in de stofwolken die er nog hangen in het hotel. Waar je ook kijkt zijn mensen hard aan het werk. In diverse vertrekken tegelijk wordt de laatste hand aan de verbouwing gelegd. Schilders brengen met engelengeduld goudverf op gipsornamenten aan, kroonluchters zitten nog in plastic en aan de gevel bungelt een eenzame H van hotel – een testletter. De balzaalvloer wordt aan het zicht onttrokken door karton. Toch straalt door al die chaos heen al de pracht van het ontwerp van de Franse Interieurarchitect Jacques Garcia – een boudoirconcept heet het. In de gangen zijn met de hand tulpen op de muren geschilderd. Daaronder prijken tegeltjes die weliswaar Portugees zijn, maar ook een verwijzing vormen naar ons Delfts blauw.
De historische details – neem het hoge gipsplafond, de balzaalvloer, de gouden deurgrepen met daarin de initialen van de eerste eigenaar en uiteraard het glazen koepeldak - van het pand werden in ere gehouden, maar ingebed in een gewaagd interieurontwerp. Hier geen voorzichtig beige of wit, maar uitgesproken geel, rood en paars. Barokke kamers met baldakijnen boven het bed en uitgesproken kleuren. Kleuren die tussen kamers wisselen zonder systeem erin, en zo steeds voor een verrassing zorgen. De medewerkers zullen ze straks uit hun hoofd moeten leren.
‘De bedoeling van de renovatie was het oubollige van het imago van Des Indes af te halen,’ zegt Pronk. ‘Het hotel moest worden aangepast aan de eisen van de tijd, met betere faciliteiten en vloeren die niet kraken. Er was hier niet eens airconditioning, nu kan de klimaatbeheersing per kamer geregeld worden. Vroeger had elke tweede kamer een bad, waren de badkamers af en toe groter dan de kamers zelf. De indeling moest logischer worden, en op die manier was er ook ruimte voor meer kamers. We gaan van 76 naar 92 kamers, en veel van de andere ruimten zijn op meerdere manieren te gebruiken. Tegelijkertijd wilden we natuurlijk wel de historische elementen bewaren.’
Oude glorie
Pronk vertrok begin 2003 uit Parijs naar Den Haag in het kielzog van de overname door Le Méridien. Spannend leek het haar, de renovatie te begeleiden. Toen was het plan nog dat de renovatie gelijk van start zou gaan en het hotel open zou blijven, maar dat liep anders. Net als de geplande opleveringsdatum van mei of juni 2005 niet haalbaar bleek. ‘De renovatie begon al later dan gepland, in januari 2004. De bovenste twee verdiepingen werden het eerst aangepakt. Die waren makkelijk van de rest van de ruimtes te isoleren, dus we konden openblijven zonder dat de gast overlast van de werkzaamheden had. Zo wilden we in delen verder werken, maar in de praktijk bleek dat niet haalbaar. Je had toch te maken met de laatste werkzaamheden die nog moesten worden uitgevoerd, met werkmensen die door de ruimtes die nog wel in gebruik waren heenliepen. En we vonden het ook niet netjes dat de ene gast al een van de nieuwe kamers zou krijgen, terwijl de ander in een van de oude kamers verbleef.’
Dus stond de general manager voor een lastige beslissing: het hotel moest dicht. Vervelend voor de vaste gasten, vervelend voor het team, en uiteraard een fikse kostenpost. ‘Het vaste team werd zoveel mogelijk gedetacheerd binnen Le Méridien, maar het was een pijnlijk moment ja. Toch had het ook wel iets moois. Veel mensen koesteren een opening als bijzonder moment. Ik vond de sluiting heel speciaal. We moesten nadenken wat er weg zou gaan en wat kon blijven, grote beslissingen nemen. De avond voor de sluiting hadden we nog een mooi diner voor 100 man, ’s nachts stonden we nog af te wassen en de volgende dag was het hotel echt dicht. De vaste gasten hebben we met een nieuwsbrief op de hoogte gehouden van de vorderingen. We kregen zelfs kaartjes van hen.’
De missie van de renovatie, de oude glorie terugtoveren, is zeker gelukt. Want in de 19e en het begin van de 20e eeuw was Des Indes het summum van weelde en levenslust. In 1858 werd het pand gebouwd in opdracht van baron Van Brienen. Deze kamerheer van Willem III zocht een buitenplaats, een locatie waar hij grote feesten wilde geven, en had daar wel wat geld voor over. Voor anderhalve ton puur goud verscheen er een riante binnenhof, stallen, een hooischuur, bediendenkwartieren, privéverblijven en een schitterende balzaal. Drieëntwintig jaar later werd het een hotel dat niet alleen opviel door zijn elegantie, maar ook door zijn moderniteit. Met een badkamer op elke verdieping, een hydraulische lift en een ‘telefoon’ – een soort intercom.
Er vonden overdadige feesten en banketten plaats en in de jaren twintig was er zelfs een gigolo, toen overigens nog gewoon een heer die danste met de dames die geen begeleider hadden. Politici, kunstenaars en andere mensen van naam en faam vonden hun weg naar het hotel aan het Lange Voorhout. De laatste jaren was er het slop wat in gekomen bij het hotel, en had het aan glans ingeboet. Een echt rigoureuze verbouwing werd niet aangedurfd. Tot het hotel werd ingelijfd door drie Haagse zakenlieden en Le Méridien verantwoordelijk werd voor de exploitatie. De vooruitstrevendheid en luxe die zich toen vertaalde in hydraulische lift, intercom en balzaal, vinden we nu terug in wi-fi, klimaatsysteem en health club.
Renovatie én reorganisatie
Voor Pronk was de verbouwingsperiode, eufemistisch uitgedrukt, een gevarieerde tijd. Anderhalf jaar lang verdeelde ze haar tijd tussen ‘op de bouwplaats zijn’ en het opzetten van een nieuwe manier van werken. Ze moest meedenken bij het oplossen van kleine rampen – bij de bouw van de keuken stiet men ineens op een draagmuur die in de oude tekeningen niet bestond, er volgde een spoedberaad in Parijs - maar ook zinnen op de manier waarop het personeel getraind gaat worden. Om dan weer op stel en sprong af te reizen naar Amsterdam waar dezelfde keukentegels werden gebruikt als die waar Des Indes zijn zinnen op had gezet. ‘Ik vond het een fantastische ervaring om dit allemaal mee te maken, maar ik kan niet wachten tot we opengaan. Op dit moment zijn we vooral nog bezig met het ondankbare werk. De afwerking, elektra. Bovendien mis ik mijn team en de gasten enorm. De komende periode zal vooral in het licht staan van trainen, trainen, trainen. Behalve een renovatie was dit in feite ook een reorganisatie. Hoe gaan we zaken aanpakken? Welke training hebben de medewerkers nodig? Wanneer geven we die? Ik wil dat we hier persoonlijk en servicegericht zijn, dat moet een tweede natuur worden. Het begint al met het inchecken. Gasten doen dat niet aan de balie, maar er staat een tafel. Service kan hem in heel kleine dingen zitten. Alert zijn, op de details letten, is al de helft. Zonder dat je strakke regels hanteert, graag. De gast moet zijn schoenen kunnen neerzetten waar hij wil, zonder dat wij die verplaatsen naar waar ze zogenaamd horen. Wanneer je een gast tegenkomt in de gang, in de lounge, spreek je hem aan. Je probeert in te schatten wat iemands wensen zijn en daar heel actief op in te spelen. Wil iemand à la carte eten, maar wel aan de bar zitten? Prima. Het ontbijt wordt de hele dag geserveerd, niet op de gebruikelijke, afgemeten uren.'
De kamers zijn best gestegen in prijs, beaamt ze. En de doelgroep moet uiteraard breder worden na de heropening. Een nieuwe focus is het leisure weekend, waar ook de gemeente Den Haag zich dan voor zou moeten inspannen. Binnenkort verrijst er in ieder geval een Health Centre. Het restaurant moet een eigen identiteit krijgen, zodat het naast hotelgasten ook restaurantgasten aantrekt. ‘Voordat ik hier kwam werken, was de kick van mijn werk de schaalgrootte. Grote groepen zakelijke gasten zo snel mogelijk naar de juiste zalen verwijzen. Hier vind ik het kleinschalige juist heel bijzonder. Vroeger had je hier een geweldige service, maar een gedateerd product. De grandeur en de stijl was er al, nu is er evenwicht. De gast krijgt wat hij van een vijfsterrenhotel mag verwachten.’
Hotel Des Indes
HM302005
