De grote papieren hotelagenda ligt opengeslagen voor mijn neus. Ik weet hoe ouderwets dit klinkt. Ik zeul dit heerlijke ding vierentwintig uur per dag met me mee. Overzichtelijk en handig als het 4G-netwerk ergens niet optimaal is. Ik zie dat ‘de’ datum nadert. Mijn eerste lustrum. Ik kan nauwelijks geloven dat mijn hotel op 15 maart alweer vijf jaar in business is. Het wordt tijd om de balans op te maken. En dan niet zozeer boekhoudkundig, maar juist persoonlijk. Waar stond ik vijf jaar geleden, waar sta ik nu en vooral: waar wil ik heen?
Op 15 maart 2015 ben ik in een rollercoaster gestapt om een mooi ritje te gaan maken. Maar nu, vijf jaar later, zit ik nog steeds in hetzelfde bakje dat gewoon blijft doorrijden. Geen mogelijkheid om er even ‘uit te stappen’. Ik had niet kunnen bevroeden dat het verwezenlijken van mijn grote droom zoveel impact zou hebben op mijn leven. Ik dacht me heel goed te realiseren wat het runnen van een hotel met zich mee zou brengen. Als ik naar de soms onbezonnen stelletjes keek in tv-programma’s als ‘Ik vertrek’, die na maanden hard werken een bouwval wisten om te toveren tot prachtig logement, en vervolgens ondervonden dat het toch niet helemaal strookte met hun verwachtingen, dan haalde ik mijn neus op en zei dat zoiets mij niet ging overkomen.
Maar kun je jezelf eigenlijk wel goed voorbereiden op wat er komen gaat? Ik heb mijn droom menigmaal gevisualiseerd. Dat begon als een spelletje. Met de rijkelijke fantasie van een kind kon je jezelf in een luxe hotel wanen waar jij de scepter zwaaide. Later werd dit een reëel spel tijdens opleiding, stages en werk. Ik heb mezelf menigmaal op die receptiestoel zien zitten, trots rond zien lopen in een prachtige omgeving, taken zien verdelen, maar ik zag mezelf ook met stapels was sjouwen, toiletten schoonmaken, saaie administratie en inkopen doen. Hoe mooi of hoe realistisch je de zaken ook bekijkt; je weet pas echt wat het inhoudt als je er middenin zit. Achteraf gezien lijk ik misschien toch wel op een van die onbezonnen stelletjes. Hoe had ik de 24-uurs bereikbaarheid gevisualiseerd in een eenmanszaak? Had ik van tevoren gevoeld hoe het is om met 6 uurtjes slaap dagen te maken van 18 uur? Had ik bedacht dat iedereen keurig binnen de gestelde receptie-openingsuren zou aankomen?
Had ik bedacht dat juist op de momenten van een toiletbezoek de telefoon of de deurbel zou gaan? Had ik me kunnen voorstellen dat ik mijn dierbaren nog minder vaak zou zien dan tijdens mijn hectische periode bij KLM? Had ik bedacht dat niet ik de scepter zwaai maar dat mijn gasten de dagindeling zouden bepalen?
Vol energie heb ik mezelf in dit avontuur gestort. En wat heb ik veel mogen leren de afgelopen vijf jaar. Lichamelijk ben ik moe, maar geestelijk sta ik op scherp. Na 5 jaar ‘hotelletje spelen’ is het tijd voor echt ondernemerschap. Vanaf nu ga ik met die scepter zwaaien. Wereldwijzer en zakelijker, zonder die belangrijke persoonlijke touch te verliezen. Maar dat kan ik niet alleen. Uit handen geven wordt mijn nieuwe motto voor 2020. Samen met een nieuwe leuke collega (dat klinkt toch iets leuker als werknemer) ga ik dat lustrum in. Tijd om al die goede ideeën eindelijk eens echt in de praktijk te brengen. Te beginnen met een groot feest, een receptie en speciale aanbiedingen in de lustrummaand. Jeeh, wat heb ik zin in de komende vijf jaar.
Tanja Seegers
Tanja Seegers is eigenaresse van Boutique Hotel Straelman in Nijmegen.
HM302020
