Er bekruipt mij een vreemd gevoel als ik tegen sluitingstijd van de receptie twee gasten binnenlaat. Ze zijn jong, vrolijk en goed gekleed. En toch klopt er iets niet. Mijn ogen glijden langs hun ranke lichamen. Geen bagage…hebben ze hun tandenborstel en ondergoed voor 2 nachten soms in hun jaszak verstopt? Niets dat die indruk wekt. Ik krijg het gevoel dat deze heren voor problemen gaan zorgen. Ik begin zoals gewoonlijk een praatje maar nu met het doel toch wat informatie te vergaren. Wat brengt beide heren naar Nijmegen? Ik bestudeer de paspoorten extra goed. Iedere stap, iedere beweging neem ik in mij op. Ik begeleid ze naar hun kamers en druk ze daar nogmaals op het hart dat er in het volgeboekte hotel niet ‘gefeest’ dient te worden en dat het een non smoking hotel is, waarvoor ze zojuist ook getekend hebben. Niet veel later lopen ze de deur uit en laten een walm van parfum achter zich waarmee ze, zo later blijkt, een sigarettenlucht proberen te verbloemen.
Nieuwsgierig, maar vooral bezorgd, haast ik mij naar boven om de kamers te inspecteren. Mijn nare onderbuikgevoel was niet voor niets. Na alle duidelijke instructies hebben beide heren toch het rookverbod aan hun laars gelapt. Mijn oog valt op een ranzig stukje papier dat op het bureau ligt. Naast een paar stevige joints de enige aanwezige ‘bagage’. Ik draai het papier om en mijn hartslag krijgt een boost. Het is een politierapport! De heren zijn daags voor hun aankomst in mijn hotel gearresteerd in Rotterdam. Zonder enige twijfel bel ik de Politie Nijmegen. Omdat ze het niet vertrouwen komen ze polshoogte nemen. In de tussentijd speel ik zelf voor Sherlock. Ik Google de namen van mijn gasten, maar daar word ik niet veel wijzer van. Ik zoek het door hen opgegeven adres en dat blijkt niet te bestaan. Bingo! Het eerste ‘bewijs’ van een leugenreeks is daar. De politie vraagt mij een verklaring af te leggen, maar ze kunnen nog niets doen. Er is immers nog geen strafbaar feit gepleegd. Ik blijf met een naar gevoel achter. Ik ga de goden toch niet verzoeken en die gasten met meer ‘bagage’ laten vertrekken dan dat ze kwamen.
Ik bel mijn man om te vertellen dat ik voorlopig niet thuiskom. Hij springt in de auto en binnen tien minuten is hij er om mij bij te staan. Het hotel is vol dus we installeren ons samen op de bank in de lounge. Tja, dat is toch wel weer het nadeel van een klein hotel, zonder personeel, zonder nachtportier en zonder bewaking. Normaliter ben ik voor de duivel niet bang maar ik merk dat bij ieder vreemd geluid mijn hartslag versnelt. Het wordt 1.00 uur, het wordt 2.00 uur. Het wordt 3 uur…. Om 3.20 uur wordt er een sleutel in het slot gedraaid. Mijn man en ik springen op en staan vol adrenaline in de hal. We hebben geoefend en weten precies wat we moeten zeggen. Want één ding is zeker; de heren slapen vannacht niet hier. Het is alleen afwachten hoe ze reageren. Mijn man steekt met weinig woorden zijn verhaal af en spreekt alleen over hun rookgedrag en het politierapport. Ik hoor hem praten over twee opties: sleutel inleveren en vertrekken zonder weerwoord of de politie erbij halen die al op de hoogte is gebracht. Nou, ik zeg u: de Keniaanse delegatie van atleten in Nijmegen zou moeite hebben gehad deze heren bij te houden. Ik heb nog nooit iemand zo snel weg zien rennen.
Met de sleutels in onze hand en onze mond open van verbazing zagen we ze de straat op rennen achter de taxi aan die ze een paar minuten eerder gedropt had. Geen tegenspraak, geen uitleg, geen vragen… Weg waren ze. Nou, als dat geen schuldbekentenis is…
Tanja Seegers
Tanja Seegers is eigenaresse van Boutique Hotel Straelman in Nijmegen. In 2018 interviewde Hospitality Management haar uitgebreid. Lees het hele interview hier
