Langs de Sagenroute, dicht tegen de Duitse grens aan, staat het bordje met 'De Wilmersberg'. Dan nog een eindje over een rustieke eenbaansweg. Een Mariakapelletje accentueert de serene rust van het golvende landschap - een uitloper van de Twentse Heuvelrug - dat bestaat uit weilanden, akkers en bospercelen. Dan 'doemt' het landhuis op waar hotelgasten bijkomen van een jachtig bestaan, en hotelschoolstudenten voor de leeuwen gegooid worden. In positieve zin, natuurlijk.
Tijdens de afgelopen Horecava werd Landgoed de Wilmersberg uitgeroepen tot Leerbedrijf van het Jaar 2007; meer dan verdiend, aangezien dit hotel voor de tweede maal op rij genomineerd was. Kort erna mocht directeur Jan Hein Bartels nog een prijs in ontvangst nemen: de 'Paul Fagel Grand Marnier Gastvrijheidprijs 2007', uitgereikt door de Alliantie van Twents Gastheerschap (ATG). De Alliantie is een vereniging in Twente met ongeveer 90 leden. De Wilmersberg wordt dus landelijk en regionaal geprezen.
Boegbeeld
Jan Hein Bartels heeft eertijds de Hoge Hotelschool gedaan in Brussel; vervolgens heeft hij zich een jaar lang verder bekwaamd in allerlei financieel-economische aspecten van het bedrijfsleven; daarna aan de slag in Spanje. De Duitse keten Steigenberger heeft ervoor gezorgd dat Bartels op de plek terecht kwam waarvan velen hem kennen: het Kurhaus in Scheveningen. Bartels was - op het hoofdkantoor in Frankfurt - zelfs al bij het Kurhaus betrokken voordat daar de hoteldeuren openzwaaiden (1979). Toen het zover was keerde hij terug naar zijn geboorteplaats, te weten Den Haag, en hij zou er twintig jaar blijven.
'Directeur van het Kurhaus is natuurlijk een prachtige baan', geeft hij onmiddellijk toe, 'maar ik kwam steeds verder van het personeel af te staan doordat ik telkens naar recepties en allerhande feesten moest. Als directeur van het Kurhaus - een bijzonder bedrijf natuurlijk - werd ik steeds meer een boegbeeld; het begon mij te steken dat ik onvoldoende tijd en energie kon spenderen aan wat ik werkelijk leuk vond: de operatiën. 's Ochtends werken, 's middags lunchen, 's avonds dineren en dan nog eens een feest; vijfmaal per week in een smoking... Dat wilde ik toch eigenlijk niet.'
Een paar uitlatingen in de richting van 'ik zoek wat anders', en het was geregeld, want Bartels beschikte uiteraard over een goed netwerk. Hij werd gebeld door Ferdinand Fransen, eigenaar van De Wilmersberg. Bartels: 'Ik zei hem dat ik weliswaar nog nooit van De Wilmersberg gehoord had, noch van het plaatsje De Lutte, maar dat ik met plezier eens zou komen kijken en praten. Inmiddels werk ik hier bijna acht jaar. Fransen is een prima baas; hij heeft echt een warme belangstelling voor de hotellerie, en buiten het werk gaan we als vrienden met elkaar om. Bovendien is De Wilmersberg een heel mooi bedrijf.'
Maar dat was het niet altijd. De geschiedenis van het landgoed voert 1200 jaar terug, dus laten we ons beperken tot de laatste eeuw. In 1920 zette een textielbaron uit Enschede, genaamd Blijdenstein, hier een villa neer; een buitenplaats, zogezegd. Na zijn tijd is De Wilmersberg in veel verschillende handen geweest: het was bijvoorbeeld een bondshotel van het FNV; een party en cateringcentrum... Twaalf jaar geleden werd het landgoed gekocht door Ferdinand Fransen; hij heeft er een echt hotel van gemaakt. Maar tot het aantreden van Bartels wilde het niet echt lukken op het vlak van de bedrijfsvoering. Met enige bescheidenheid merkt deze op: 'Het was een mooie uitdaging om hier aan de slag te gaan.'
Rust en ruimte; het fraaie Twentse landschap... Wat heeft De Wilmersberg nog meer te bieden?
'Dit is een golfparadijs,' antwoordt Bartels met enige nadruk. 'Natuurlijk kunnen fietsers en wandelaars hun hart ophalen in de wijde en weidse omgeving van het hotel, maar voor golfers is dit een unieke plek: we hebben zo'n twaalf achttien-holes-banen binnen een bereik van circa een half uur rijden; de ene nog mooier dan de andere! En de mensen die hier wonen, stralen dezelfde rust uit als het landschap. In Twente neemt men de tijd voor gastvrijheid en vriendelijkheid. Men neemt de tijd voor elkaar.'
Heeft die belangstelling voor elkaar er mede voor gezorgd dat De Wilmersberg zo hoog aangeschreven staat als leerbedrijf?
'Wij besteden heel veel aandacht aan ons personeel; ook met betrekking tot de kleine dingen. Die betrokkenheid tonen we natuurlijk net zo goed richting de stagiairs en stagiaires. We proberen een grote familie te zijn. Ik zeg altijd: "We houden een beetje van elkaar." Leerlingen zijn bij ons in feite gewoon medewerkers; zo worden ze behandeld, en dat waarderen ze ten zeerste. Wij laten ze ook gewoon solliciteren, net als vaste medewerkers - daar leren ze ook weer van. Een sollicitatiebrief, een sollicitatiegesprek... Verder proberen we natuurlijk de begeleiding van de leerlingen zo goed mogelijk te regelen: waar zij ervaring missen, moet een begeleider kunnen bijspringen, maar nogmaals: de mensen die hier stage lopen, krijgen de taken te vervullen van normale medewerkers, en zij worden geacht zich volledig voor ons bedrijf in te zetten.'
Zij krijgen dus niet - zoals in veel bedrijven - allerlei taken of baantjes die 'uitgevonden' zijn om anderen te ontlasten?
'Absoluut niet. De leerlingen of studenten worden als volledige medewerkers gezien en als zodanig ingezet. Voor een stage neem ik dan ook alleen mensen aan die enthousiast zijn; de maatstaf is niet anders dan bij gewone sollicitanten. Dankzij de normale sollicitatieprocedure heb ik zicht op hun gedrevenheid. Zij hoeven beslist niet tot de beste leerlingen van de school te behoren, maar ik eis wel inzet en betrokkenheid. Gelukkig verkeren we in de omstandigheid dat we als leerbedrijf "gevraagd zijn"; we kunnen dus selecteren. De jongens en meiden die aangenomen worden, volgen een inwerkprogramma; naarmate ze verder zijn, krijgen ze een stukje zelfstandigheid. Dat vinden ze prettig, want in veel bedrijven worden ze beschouwd als "handjes". Wij zien de leerlingen als medewerkers van morgen. Nu hard werken met volwassen taken, straks ook. Wij houden ook contact met hen: een verjaardagskaartje en zo. Dankzij dat alles krijgen we veel sollicitaties van ex-leerlingen. We hoeven bijna nooit een personeelsadvertentie te zetten.'
Er wordt links en rechts flink geklaagd over de nieuwe aanwas. Hoe kijkt hét leerbedrijf van Nederland tegen de opleidingen en de hedendaagse jongelui aan?
'Tijden veranderen... Vandaar dat we selecteren. Wij willen alleen gemotiveerde leerlingen hebben. Toch merken we ook hier dat steeds meer jongeren bedroevend weinig opvoeding gehad hebben. Het zal wel door de moderne maatschappij komen, maar van thuis krijgen ze nog maar heel weinig mee. Dat uit zich in een gebrek aan normen en waarden, en een egocentrische of zelfs egoïstische mentaliteit. De aandacht die wij onze leerlingen geven kan ook ingrijpen in hun privéleven, bijvoorbeeld wanneer ze met de verkeerde mensen omgaan - dat wordt door ons als bedrijf niet geaccepteerd. Wij eisen bijvoorbeeld eerbied en respect voor mensen die zich al veel langer in het leven staande weten te houden. Aan de nivellering doen we niet mee. Als je de jongelui goed duidelijk maakt wat de kaders en grenzen zijn, en ze aansprekende rolmodellen biedt, komt het meestal nog wel goed. Jongeren die enthousiast zijn en willen leren, komen op hun pootjes terecht. Zij moeten natuurlijk in een team passen, dus ik laat de afdelingshoofden hun eigen mensen aannemen, maar voordat het zover is, wil ik elke sollicitant in de ogen kunnen kijken.'
Dit is een landgoedhotel met zestig kamers en een goed restaurant. Afgezien van de medewerkers; wat voor mensen lopen hier rond?
'Vroeger waren het vooral de wat ouderen die van het landschap kwamen genieten, maar er worden steeds meer kamers geboekt door jonge mensen die eigenlijk wel uitgekeken zijn op Turkije of Spanje. Nederland heeft immers ook heel veel te bieden. We krijgen de laatste tijd vrij veel jonge tweeverdieners en jonge gezinnen binnen. We zijn alliantiepartner van Bilderberg, en die hotelgroep heeft zich behoorlijk op de jongerenmarkt gericht. Momenteel is wellness heel erg gewild; in de "lifestyle" van tegenwoordig passen de rust, de natuur en de faciliteiten die wij hier hebben zeer goed. Voor alles: de gasten moeten zich thuis kunnen voelen bij ons. Dat spreekt oud en jong aan.'
Het tastbare is duidelijk: de Twentse natuur,een landhuis met een prachtig uitzicht, de golfbanen... Wat vervolmaakt de formule voor oud en jong? 'Het personeel moet zich thuisvoelen. In het Kurhaus riep ik altijd: "Happy people, happy customers." Als je personeel zich "happy" voelt, stralen ze dat uit naar de gasten. En nooit omwille van efficiëntie of eigen gemak beknibbelen op kwaliteit.'
De Wilmersberg
Hotel, restaurant, conferentie- en beautycentrum.
landgoed (14 ha.)
Weids uitzicht over het Wijnbergendal.
Kamers: 60
Kamerprijzen: f 99,- tot f 305,-
Ontbijt: f 16,50
Meerdere zalen/ruimtes; max. capaciteit 250 p.
zwembad en sauna.
HM302007
