Afgelopen week kwam de middelste van mijn drie ‘bonusdochters’ thuis met een opdracht voor school; presenteer jezelf met gebruik van knipsels uit tijdschriften. ‘Goh wat leuk’, dacht ik toen. Maar nu zit ik hier zelf, te midden van enkele gasten in de lounge van mijn boutique hotel, te bedenken hoe ik mezelf ga presenteren. Als nieuwe columniste, boordevol inspiratie, ideeën en anekdotes, blijken die eerste woorden toch best lastig.
Zo’n acht jaar geleden fietste ik langs een prachtig oud Herenhuis in Nijmegen. Enthousiast begon ik te fantaseren hoe perfect deze locatie zou zijn om mijn jeugddroom te verwezenlijken: een luxe en intiem hotel exploiteren. Even zag ik mezelf weer, als dertienjarig meisje met ogen vol verlangen, langs de plaatselijke te koop staande dorpskroeg fietsen. Ik kon daar immers wel een restaurant beginnen, toch? Een kind vol dromen, toen al!
Door mijn reislustige vader kwam ik veel in het buitenland. Toen ik 18 was, toog ik voor zes maanden naar Frankrijk. Ik was zo verliefd op die taal dat ik besloot de lerarenopleiding Frans te gaan doen. Maar echte voldoening haalde ik niet uit het lesgeven en ik besloot om voor KLM te gaan werken. De hospitality branche lag veel dichter bij mijn karakter en mijn passie. Zeventien jaar lang werkte ik met plezier als stewardess en Gate Agent met af en toe een nevenfunctie bij Opleiding & Training. Maar toen, nu vijf jaar geleden, kwam opeens dat ‘nu-of-nooit moment’. Ik werkte nog met veel plezier voor KLM, maar twijfelde geen moment toen ik de kans kreeg dat prachtige herenhuis, waar ik in het verleden dus langs was gefietst, te huren. Na acht maanden renoveren mocht ik de eerste gasten ontvangen. Het eerste jaar koos ik nog voor de vertrouwde en veilige optie om het hotel te combineren met mijn werk bij KLM. Maar al heel snel was dit niet meer mogelijk. Perfectionistisch als ik ben, wilde ik zowel in mijn hotel als bij KLM 100 procent goed werk verrichten. Ik was mijn aandacht en energie aan het verdelen en uiteindelijk ging dit juist ten koste van plezier en perfectie. Het was mijn partner die mij op het hart drukte een keuze te maken. Uiteraard koos ik ervoor mijn droom te verwezenlijken, maar ik heb toch tranen weggepinkt toen ik de ontslagbrief voor KLM aan het maken was.
“Gewoon duiken en gaan”, zei ik tegen mezelf. De onzekerheden die ik voelde, bleken al snel onnodig. Het hotel draaide vanaf het begin ongelofelijk goed. En toen ik zes maanden na de opening het Duitse tv-programma ‘Mein Himmlisches Hotel’ won, wist ik het zeker; ik was de goede weg ingeslagen. Het is vreselijk hard werken, maar als je dan een achtergebleven post-it van een gast op de kamer aantreft met de meest lieve en aandoenlijke tekst, dan straal ik van oor tot oor. Mijn baan als stewardess voelde meer als een manier van leven in plaats van werk. Sociaal gezien vergde het heel veel aanpassingen. Ik kan u zeggen dat het vak van hotellière daar niet voor onderdoet. Het hele thuisfront denkt mee en past zich aan. Als ik dan weer eens laat aan tafel schuif als ze op mij hebben gewacht, en dan nieuwsgierig zijn naar alle gebeurtenissen van de dag, dan prijs ik mezelf gelukkig. Wat bof ik met het thuisfront en deze unieke kans. Droom niet je leven maar leef je droom!
Tanja Seegers.
Tanja Seegers is eigenaresse van Boutique Hotel Straelman in Nijmegen. In 2018 interviewde Hospitality management haar uitgebreid. Lees het hele interview hier
