Dat een hotel leiden geen eenvoudige bezigheid is, hoef ik de lezers van dit blad niet te vertellen. Het aantal te controleren variabelen is oneindig groot en de afhankelijkheid van externe factoren maakt het er ook al niet gemakkelijker op. Toch kan het altijd een tandje erger. Een prachtig voorbeeld van moeilijke omstandigheden waaronder hôteliers soms werken, wordt geschetst door de Fransman Alec Le Sueur in zijn boek ‘Een hotel op het dak van de wereld’. In het boek beschrijft Le Sueur op hilarische wijze hoe hij vijf jaar voor het Holiday Inn in Lhasa (Tibet) werkte. Belast met de internationale sales & promotie van het hotel, ging hij vol goede moed aan de slag. Dat het hoogstgelegen hotel ter wereld geen standaard Holiday Inn is, werd hem al snel duidelijk. Van de 468 kamers bleken er maar liefst 350 bezet te worden door personeelsleden of hun vrienden. Het sleutelsysteem was van een aandoenlijke eenvoud: sleutels van bezette kamers gingen in de ene lade, sleutels van vrije kamers in de andere lade.
Veel opmerkelijker was het managementmodel. Het buitenlandse Holiday Inn managementteam wist zich verzekerd, in het onder streng Chinees toezicht staande Tibet, van een ‘schaduwkabinet’: de buitenlanders vormden team B en de Chinezen team A. Zonder elkaar konden zij niets beslissen, maar directe communicatie was vanwege het taalverschil niet mogelijk. Het was onder deze omstandigheden dan ook niet verwonderlijk dat het hotel 560 medewerkers telde.
Le Sueurs boek is een aaneenschakeling van lachwekkende voorvallen. Bijna alle apparatuur die in Westerse hotels gebruikt werd, was afwezig of defect. Een grote collectie stofzuigers was onbruikbaar, doordat het personeel de stofzakken nooit had verwisseld, ervan uitgaande dat het stof via het dunne zwarte snoer behoorde te worden afgevoerd.
De aanvoer van verse levensmiddelen maakte de functie van chef-kok tot een van de meest uitdagende. De lokale markt bood bijna uitsluitend Yak–producten (een rundersoort). Bestellingen die per vliegtuig vanuit China werden ingevlogen, leken qua timing en inhoud nog het meest op verrassingspakketten.
Het managementteam spaarde kosten nog moeite om de bezettingspercentages op te krikken. De organisatie van een ‘Miss-verkiezing’ in het door strenge communisten geregeerde Tibet was een van de hoogtepunten. Het binnenhalen van gasten had trouwens een extra dimensie: in dit land - waar het kwik in de winter tot dubbele cijfers onder nul daalt - mocht de verwarming in het hotel pas aan wanneer de bezettingsgraad boven de 20% lag.
Het boek geeft veel informatie over de geschiedenis en de huidige politieke situatie van het fascinerende Tibet. Daarnaast is het doorspekt met rake observaties over het archetypische gedrag van chef-koks en de eeuwige strijd tussen witte en zwarte brigades; en tussen housekeeping en front office.
HM302001
