Wie opgevoed is met tv-series uit de VS, en met clichématige Hollywoodfilms, denk bij de naam Pulitzer onwillekeurig aan primeurs en 'scoops'. Natuurlijk ziet de dagelijkse praktijk van de journalistiek er heel anders uit, maar toch... Zo'n Pulitzerprijs heeft wel iets, want welke journalist snakt niet naar erkenning? Daarom melden wij u met gepaste trots dat Hospitality Management als allereerste heeft mogen rondkijken in 'Pulitzers', het geheel vernieuwde café/bar/restaurant van Hotel Pulitzer te Amsterdam. Doordat ons tijdschrift niet wekelijks van de persen rolt, zal de 'nieuwswaarde' van dit artikel inmiddels wel nihil zijn, maar dat mag de pret niet drukken.
De hoofdingang van Hotel Pulitzer ligt aan de Prinsengracht; de ingang van Pulitzers (met een 's') ligt evenwel aan de Keizersgracht; dat kan straks menig Amsterdammer u vertellen. Die aparte ingang is van groot belang voor het ganse concept, want het nieuwe café/bar/restaurant is niet louter - zelfs niet hoofdzakelijk - bedoeld voor de hotelgasten. Marc Lannoy, de Belgische 'complex general manager Amsterdam hotels', benadrukt dat Pulitzers vooral de Amsterdammers wil binnenhalen: 'We richten ons hier op een trendy publiek, maar we doen het met een knipoog. De sfeer moet los en ontspannen zijn. Overal heeft Sheraton zijn luxe restaurants gesloten; die ruimtes zijn nu banquetzalen. Wij hebben voor een andere koers gekozen.' (Sheraton Hotels & Resorts doet het management van Hotel Pulitzer, en is deels eigenaar; de andere eigenaar is Hospitality Europe BV. Sheraton behoort weer tot Starwood Hotels & Resorts Worldwide.)
Betrokkenheid
Die knipoog komt het duidelijkst tot uiting in een schilderij dat prominent in het restaurant hangt. Het is waarlijk een Amsterdams tafereel: vroede vaderen, schutters en notabelen met eigentijdse, 'multiculturele' koppen en bezigheden. Eén van de foto's bij dit artikel laat een deel van dat schilderij zien. Voor het liederlijke tafereel staan Paula Elenga (p.r. manager), Ben van Beurten (chef-kok) en Michael Molema (f&b manager).
'Ieder hotel heeft een probleem met de toegankelijkheid van de hotelbar of het -restaurant,' beweert Paula Elenga. 'Veel mensen denken dat niet-hotelgasten er geweerd worden. Wij hebben al heel lang een kunstgalerie die binnen onze hotelmuren een eigen leven leidt. Die galerie lokt veel Amsterdammers over de hoteldrempel. Daardoor ontstaat telkens - zeker tijdens de officiële opening van een expositie - een leuke mengeling van de internationale hotelgasten en de plaatselijke bevolking. De wisselwerking tussen die twee groepen wordt door iedereen hoog gewaardeerd.'
Hotel Pulitzer voelt zich, volgens Elenga, sterk betrokken bij de buurt: 'We denken en praten mee over de ontwikkelingen in dit stukje Amsterdam, we doen dikwijls mee met activiteiten, en we hebben een speciale band met de winkeliers in de directe omgeving. Een groot aantal buurtbewoners kwam hier al over de vloer, en dat moet uiteraard zo blijven. Die mensen mogen niet afgeschrikt worden door het feit dat alles hier nu zo nieuw en mooi is. Vandaar dat we trendy-met-een-knipoog willen zijn.'
Mooi is Pulitzers ontegenzeggelijk. Daar heeft dan ook een beroemde Franse architect zijn signatuur onder gezet. Pierre-Yves Rochon is zijn naam; hij was onder meer betrokken bij de restauratie van het Prince de Galles in Parijs. Rochon heeft in Pulitzers de karakteristieke trekjes van de vertrekken zo veel mogelijk geëerbiedigd. De 'blauwe kamer' was in een grijs verleden een apotheek; dat is te zien: ouderwets ogende schappen zijn geëmbellisseerd met gemarmerde Corintische pilaartjes. Blauw pluche; een blauw tapijt met ingeweven bladeren; Franse gordijnen met een 'Delftsblauw' dessin; Romeinse valgordijnen; ... Een mondiaal decor voor de beau monde waaraan het leven in de Reestraat op enkele meters afstand voorbijtrekt, zou je zeggen. Maar dat is toch niet zo. Overal in Pulitzers wordt het gevoel van afstand en decorum weggenomen doordat de tafeltjes dicht op elkaar staan, en doordat de verschillende ruimtes - de een wat weelderiger dan de ander - vloeiend in elkaar overgaan en opgaan in het grotere geheel. Geen deuren en geen drempels in Pulitzers.
Eigen gezicht
In zo'n ambiance die, inclusief de verbouwing en een nieuwe keuken, circa acht miljoen gulden heeft gekocht, mag je mooie gerechten verwachten. Chef-kok Ben van Beurten is de man die dat consistent waar moet maken. Hij heeft een aantal 'signature dishes' gecreëerd die Pulitzers in culinair opzicht een eigen gezicht moeten geven. Klassiek, veritabel, verrassend en artistiek; dat zijn de sleutelwoorden die gastronomen en gastronauten in gedachten moeten houden. En de prijzen wellicht: een driegangenmenu vanaf fl 65,-.
De nieuwe bar is niet enkel een toog of tapkast met wat krukken en zitjes. Ook hier wordt de gast geconfronteerd met 'Wahl macht Qual'. En dan hebben we het niet over de veelheid aan drankjes. De sigarenrokers hoeven in ieder geval niet lang na te denken over waar zij zullen gaan zitten: er is een 'zwarte kamer' speciaal voor hen.
Rondlopend wordt steeds duidelijker dat Pulitzers niet het domein mag worden van een bepaalde groep gasten. Het is een plek voor informele zakenlunches en ongedwongen diners; een plaats om af te spreken, of om iets te vieren. Want laten we niet vergeten dat er ook nog een fraaie 18e eeuwse zaal bij hoort, en de Pulitzer tuinen die onlangs, na een grondige renovatie, weer permanent zijn opengesteld.
Degenen die in december vorig jaar de beslissing namen om Pulitzers te gaan maken tot wat het nu is, hebben Amsterdam en de Amsterdammers een dienst bewezen. De opening is 16 september.
Auteur: Jason van de Veltmaete
HM30JAAR HM301999
