Kijkduin is koud en guur, een groot deel van het jaar. De wind striemt er 'de blanke top der duinen'. Hoe is een Marokkaan verzeild geraakt in dat onherbergzame oord? Nou ja, ... onherbergzaam is Kijkduin natuurlijk niet. Het Atlantic Hotel - waar hij werkt - heeft immers vier sterren. En 'verzeild' is Kourbit er ook niet: hij heeft gewoon de trein gepakt. Hij is nu een lichtend baken voor wijnliefhebbers, pal aan de Nederlandse kust.
Het prettige van het beroep journalist is, dat je telkens wat bijleert. Neem nu dat gesprek met 'Bob' Kourbit. Hij komt uit een land waar de specerijen gul in het eten gestrooid worden, en hij is vinoloog. Wat is logischer dan hem te vragen welke wijn je met goed fatsoen bij 'Oosters' eten kunt schenken?
'Rosé; een mooie uit de Rhônestreek,' antwoordt Kourbit gedecideerd. 'Thuis probeer ik alle gerechten die ik in mijn hoofd heb; met veel proeven zoek ik daar een goede wijn bij. Ik ben trouwens dol op de Italiaanse keuken. Die is geweldig. Vorige week heb ik nog voor elf man Italiaans gekookt.'
Rugzak
Hij kan dus ook goed overweg met de potten en pannen, en dat komt hem waarschijnlijk goed van pas bij de cursus waar hij momenteel mee bezig is: gastronomie. Het gaat in die cursus puur om de combinatie van spijzen en wijnen. Gepocheerde vis met een romige saus? Een Chardonnay. Dezelfde vis met een 'zuur' ingrediënt? Een Sauvignon Blanc. Volgend jaar hoopt Kourbit examen te doen.
Maar laten we eerst 'even' in de tijd teruggaan. Twintig jaar geleden werkte Kourbit nog in de verpleging in zijn vaderland Marokko. Op een goede dag pakte hij de trein om eens te kijken wat er in Europa te doen viel. Spanje, Frankrijk en België hield hij al snel voor gezien, maar in Nederland verbleef hij drie maanden. 'Na die lange rugzak-vakantie keerde ik terug naar Marokko om mijn opleiding af te maken,' vertelt hij. 'In 1977 pakte ik opnieuw de trein naar Nederland; ditmaal als gediplomeerd verpleger. Ik heb toen werk gezocht in ziekenhuizen, maar dat lukte niet, want ik beheerste de taal niet; zelfs geen Engels. In Marokko spreekt men Frans.'
Hij kwam in een café terecht - achter de bar. In 1988 haalde hij het diploma cafébedrijf. Kourbit: 'Toen kreeg ik de smaak voor de horeca te pakken. Ik kreeg werk als portier in het Promenade Hotel; vervolgens stond ik zeven jaar in dat hotel achter de bar; daarna mocht ik aan de slag in het restaurant. Dat was voor mij de reden om opnieuw naar school te gaan. Bij een restaurant hoort immers wijn, en Marokko is een wijnland. Ik mocht er dus best wat meer van weten.'
Nooit bang
Eerst behaalde Kourbit het wijncertificaat ('91), daarna ging hij door voor het diploma vinoloog van de Wijnacademie van het Bedrijfschap Horeca. 'Ik ben nooit bang geweest voor studeren,' zegt hij met nadruk. 'Bovendien had ik al zoveel kilometers achter de rug ... Waarom dan ook niet deze uitdaging? Waarom zou dit ook niet lukken?'
Een jaar lang werd hij 'getrakteerd' op talloze wijnen (dagelijks proeven van 10.00 tot 17.00) en veel theorie. Het was een zware opleiding - 'Ik ken jongens die het al voor de vierde maal proberen' -, maar hij slaagde met vlag en wimpel in oktober 1996. Kourbit werd daarmee de eerste Marokkaan die deze opleiding met succes voltooide.
Inmiddels is hij eveneens geslaagd voor de cursus SVH Leermeesterschap. Kourbit: 'Dat geeft me wat meer zekerheid in mijn optreden. Tegenwoordig moet je aan tafel veel meer vertellen dan vroeger, want het is voor de mensen moeilijker geworden - met al die exotische gerechten - om zelf een wijn te kiezen.'
Auteur: Marco Remo
HM30JAAR HM301997
